شعر همه روز روزه بودن از شیخ بهایی

شیخ بهایی

بهاءالدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی (زادهٔ ۸ اسفند ۹۲۵ خورشیدی در بعلبک، درگذشته ۸ شهریور ۱۰۰۰ خورشیدی در اصفهان) حکیم، علامه فقیه، عارف، منجم/ستاره‌شناس، ریاضیدان، شاعر، ادیب، مورخ و دانشمند نامدار سده دهم و یازدهم هجری؛ که در دانش‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات دانایی داشت.

در حدود ۹۵ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک بر جای مانده‌ است.

به پاس خدمات او به علم ستاره‌شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ که مصادف با سال نجوم می‌بوده نام شیخ را در لیست مفاخر ایران ثبت کرد.

شعر همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن

همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن

همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن

ز مدینه تا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن

دو لب از برای لبیّک ، به وظیفه باز کردن

به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن

ز ملاهی و مناهی ، همه احتراز کردن

شب جمعه ها نخفتن، به خدای راز گفتن

ز وجود بی نیازش، طلب نیاز کردن

بخدا که هیچ کس را، ثمر آنقدر نباشد

که به روی نا امیدی ، در بسته باز کردن

شاعر شیخ بهایی

بیشتر بخوانید :

زندگی نامه شیخ بهایی

شعر زیبای عقاب و زاغ از دکتر پرویز خانلری

شعر چه روزها که برای تو منتظر ماندم از حکیم جوزجانی

شعر روز وداع یاران مارا امان ندادند | تا بیکران معینی کرمانشاهی

شعر زیبای مست و هوشیار از پروین اعتصامی

شعری از فردوسی به نام روزگار نامناسب مردم ناسازگار

شعر ز پدر پرسید روزی یک پسر از مولانا