آشنایی با پنیر پوستی و خاصیت آن برای سلامتی

پنیر پوستی چیست؟

پنیر پوستی یکی از معروف‌ترین پنیرهای سنتی در ناحیه شرقی ایران است که به‌صورت طبیعی و بدون استفاده از هرگونه استارتر یا افزودنی‌های صنعتی تولید می‌شود. این پنیر به‌طور مستقیم از شیر خام، بدون پاستوریزه کردن شیر یا افزودن مواد دیگر، تهیه می‌گردد. با توجه به روش سنتی تولید آن، این محصول ممکن است مستعد آلودگی به میکروب‌های بیماری‌زا باشد.

برای سالم‌سازی پنیر پوستی در شرایط محلی، پنیر پس از تولید، به مدت حداقل یک ماه در پوست گوسفند نگهداری می‌شود. این نگهداری در پوست و افزودن نمک به پنیر، تا حدی شرایط نامساعدی برای رشد باکتری‌ها و عوامل بیماری‌زا ایجاد می‌کند. با این حال، مصرف‌کنندگان اغلب بدون داشتن اطلاعات دقیق از وضعیت بهداشتی و میزان آلودگی احتمالی، از این محصول استفاده می‌کنند. در نتیجه، این روش سنتی ضمن حفظ اصالت و طعم ویژه‌ی پنیر پوستی، چالش‌هایی از نظر ایمنی و بهداشت مواد غذایی به همراه دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.

فواید مصرف پنیر پوستی چیست؟

۱. ارزش غذایی بالا (پروتئین، کلسیم، ویتامین‌ها): پنیر پوستی حاوی مقادیر بالای پروتئین، کلسیم و ویتامین‌های گروه B (به‌ویژه ویتامین‌های B2 و B12) است. پروتئین آن به حفظ و تقویت بافت‌های بدن کمک می‌کند، و کلسیم موجود در پنیر پوستی نقش مهمی در ساخت و حفظ استخوان‌ها و دندان‌ها دارد. ویتامین‌های آن نیز برای متابولیسم انرژی و سلامت عمومی بدن مفید هستند.

۲. کمک به تقویت سیستم ایمنی بدن: پنیر پوستی سرشار از مواد مغذی و آنتی‌اکسیدان‌ها است که به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند. ویتامین A موجود در این پنیر به حفظ سلامتی پوست و مخاط‌ها و همچنین تقویت سیستم ایمنی کمک می‌کند. پروتئین باکیفیت آن نیز برای تولید سلول‌های ایمنی و حفظ عملکرد صحیح بدن ضروری است.

۳. بهبود سلامت استخوان‌ها: کلسیم و فسفر موجود در پنیر پوستی دو عنصر حیاتی برای سلامت استخوان‌ها و دندان‌ها هستند. مصرف منظم این پنیر به افزایش تراکم استخوانی و جلوگیری از پوکی استخوان کمک می‌کند و به‌ویژه برای کودکان در حال رشد و سالمندان که نیاز بیشتری به تقویت استخوان‌ها دارند، توصیه می‌شود.

۴. تاثیر مثبت بر دستگاه گوارش: پنیر پوستی به دلیل فرآیند طبیعی تخمیر، حاوی باکتری‌های مفید (پروبیوتیک‌ها) است که به سلامت دستگاه گوارش کمک می‌کنند. این پروبیوتیک‌ها به تعادل فلور طبیعی روده کمک می‌کنند، هضم را بهبود می‌بخشند، و از مشکلات گوارشی مانند یبوست و التهاب‌های روده جلوگیری می‌کنند. این ویژگی، پنیر پوستی را به یک انتخاب مناسب برای کسانی که به دنبال بهبود عملکرد گوارشی هستند تبدیل می‌کند.

مواد اولیه مورد نیاز برای تولید پنیر پوستی

برای تولید پنیر پوستی به مواد زیر نیاز داریم:

شیر تازه: شیر معمولاً از گوسفند، بز یا گاو گرفته می‌شود، اما شیر گوسفند به دلیل چربی بالا و طعم خاص، بیشترین استفاده را در تهیه این پنیر دارد.
پوست گوسفند: پوست تمیز و خشک‌شده گوسفند به‌عنوان ظرف نگهداری پنیر به کار می‌رود، که علاوه بر کمک به طعم‌دهی، به ماندگاری و رسیدن پنیر نیز کمک می‌کند.
مایه پنیر: مایه پنیر به شیر اضافه می‌شود تا فرایند لخته‌سازی آغاز شود. این ماده به کمک آنزیم‌های طبیعی، شیر را به پنیر تبدیل می‌کند.
نمک: نمک به منظور طعم‌دهی، افزایش ماندگاری و جلوگیری از رشد میکروارگانیسم‌های مضر به کار می‌رود.

حتماً بخوانید:

آیا با خواص فوق العاده ی پنیر لور آشنا هستید؟

لور یا لورق پنیری است که با حرارت دادن آب‌پنیر و انعقاد پروتئین‌های آن تولید می‌شود. در ادامه با ما همراه باشید تا با خواص این پنیر آشنا شوید.

مراحل تولید گام به گام پنیر پوستی

تهیه شیر و جوشاندن آن: ابتدا شیر تازه گوسفند جمع‌آوری و صاف می‌شود تا ناخالصی‌های احتمالی از بین برود. سپس شیر را در یک دیگ یا قابلمه بزرگ می‌ریزند و آن را به آرامی حرارت می‌دهند تا جوش بیاید. این کار باعث از بین رفتن باکتری‌ها و میکروب‌های مضر می‌شود و شیر را برای فرآیند لخته‌سازی آماده می‌کند.
اضافه کردن مایه پنیر و تشکیل لخته: وقتی شیر به دمای مطلوب رسید، مایه پنیر را به آن اضافه می‌کنند. این مایه به‌تدریج شیر را به یک لخته نرم و جامد تبدیل می‌کند. این مرحله، بسته به دمای محیط و میزان مایه پنیر، حدوداً ۳۰ دقیقه تا چند ساعت زمان می‌برد.
آبگیری و قالب‌گیری پنیر: پس از تشکیل لخته، مایع اضافی که به عنوان «آب پنیر» شناخته می‌شود، جدا می‌گردد. برای این کار، لخته‌های پنیر را درون پارچه‌ای تمیز می‌ریزند و به آرامی فشار می‌دهند تا آب آن کاملاً گرفته شود. سپس، پنیر را در قالب‌های مخصوصی قرار می‌دهند تا فرم بگیرد.
قرار دادن پنیر در پوست گوسفند و نمک‌زنی: بعد از قالب‌گیری، تکه‌های پنیر را درون پوست تمیز و خشک‌شده گوسفند قرار می‌دهند و در هر لایه، مقداری نمک به آن اضافه می‌کنند. این نمک‌زنی به طعم‌دهی، ضدعفونی و ماندگاری پنیر کمک می‌کند. پوست به عنوان یک ظرف طبیعی عمل می‌کند که شرایط مطلوبی برای رسیدن پنیر فراهم می‌آورد.
نگهداری و رسیدن پنیر: پوست حاوی پنیر در محلی خنک و تاریک نگهداری می‌شود و فرایند رسیدن پنیر آغاز می‌گردد. این فرایند که می‌تواند چندین ماه طول بکشد، باعث تغییرات طعمی و ایجاد بافتی خاص در پنیر می‌شود. در این مرحله، پنیر به مرور نرم‌تر و خوش‌طعم‌تر می‌شود و ویژگی‌های منحصر به فرد خود را پیدا می‌کند.

تفاوت‌های پنیر پوستی با سایر انواع پنیر

پنیر پوستی با سایر پنیرها تفاوت‌های بسیاری دارد که به دلایل مختلفی برمی‌گردد:

روش نگهداری: برخلاف پنیرهای دیگر که در قالب‌های استاندارد و ظرف‌های پلاستیکی یا شیشه‌ای نگهداری می‌شوند، پنیر پوستی درون پوست گوسفند قرار می‌گیرد که به طعم و بافتی منحصر به فرد می‌انجامد.
طعم و بو: پنیر پوستی به دلیل نمک‌زنی و قرارگیری در پوست، طعمی تند و بوی خاصی دارد که مورد علاقه بسیاری از علاقه‌مندان به پنیر سنتی است.
ماندگاری: به‌دلیل وجود نمک و نگهداری در پوست، پنیر پوستی نسبت به بسیاری از پنیرهای تازه ماندگاری بیشتری دارد و به مرور زمان طعم بهتری پیدا می‌کند.
بافت: پنیر پوستی به دلیل فرآیند رسیدن و آبگیری در پوست، بافتی سفت‌تر و گاهی دانه‌دانه‌تر نسبت به سایر پنیرها دارد.

ویژگی‌های پنیر پوستی

۱. طعم و بافت منحصر به فرد: پنیر پوستی طعمی تند، ملایم و گاهی کمی شور دارد که به واسطه نگهداری در پوست گوسفند ایجاد می‌شود. این پنیر اغلب بوی متمایزی دارد که به طعم و عطر خاص خود کمک می‌کند. بافت پنیر پوستی معمولاً سفت و گاهی کمی دانه‌دانه است و در طول زمان، بافت آن نرم‌تر و طعم آن غنی‌تر می‌شود. همین طعم و بافت خاص باعث شده که این پنیر محبوبیت ویژه‌ای در میان دوستداران پنیرهای سنتی داشته باشد.

۲. ماندگاری بالا به دلیل بسته‌بندی در پوست گوسفند: یکی از ویژگی‌های برجسته پنیر پوستی، ماندگاری طولانی آن است. نگهداری درون پوست گوسفند نه‌تنها به حفظ طعم و بافت پنیر کمک می‌کند، بلکه از آن در برابر فساد و آلودگی نیز محافظت می‌کند. پوست گوسفند به عنوان یک بسته‌بندی طبیعی، رطوبت مناسبی به پنیر می‌بخشد و از رشد میکروب‌ها و باکتری‌های مضر جلوگیری می‌کند، در نتیجه پنیر می‌تواند بدون نیاز به مواد نگهدارنده و در دمای خنک برای مدت طولانی‌تری سالم باقی بماند.

۳. ارزش غذایی و خواص مفید برای سلامتی: پنیر پوستی سرشار از پروتئین و کلسیم است و نقش مهمی در تامین نیازهای غذایی افراد، به‌ویژه در جوامع عشایری، ایفا می‌کند. این پنیر منبع خوبی از ویتامین‌های گروه B (خصوصاً B2 و B12)، ویتامین A و مواد معدنی مانند فسفر و روی است. مصرف این پنیر می‌تواند به تقویت استخوان‌ها، بهبود سلامت دندان‌ها و عملکرد سیستم ایمنی کمک کند. علاوه بر این، فرایند طبیعی تولید آن بدون افزودنی‌های شیمیایی، آن را به گزینه‌ای سالم‌تر نسبت به بسیاری از پنیرهای صنعتی تبدیل می‌کند.

انواع پنیر پوستی

۱. پنیر پوستی گوسفندی: این نوع پنیر پوستی از شیر گوسفند تهیه می‌شود و محبوب‌ترین نوع پنیر پوستی در ایران است. پنیر گوسفندی به دلیل چربی بالاتر و طعم خاص، بافتی نرم‌تر و طعمی ملایم‌تر و پرچرب دارد. این نوع پنیر برای افرادی که طعم‌های قوی‌تر و کمی چرب‌تر را می‌پسندند، گزینه ایده‌آلی به شمار می‌رود.

۲. پنیر پوستی بزی: پنیر پوستی بزی از شیر بز تهیه می‌شود و نسبت به پنیر گوسفندی طعمی تندتر و عطری بیشتر دارد. این نوع پنیر برای افرادی که طعم‌های متمایز و تندتر را دوست دارند، مناسب‌تر است. پنیر بزی از نظر بافت، کمی سفت‌تر و دانه‌دانه‌تر است و به دلیل درصد چربی کمتر، برای کسانی که به دنبال پنیرهای سبک‌تر و سالم‌تر هستند، گزینه‌ای مناسب است.

۳. پنیر پوستی ترکیبی: برخی از تولیدکنندگان پنیر پوستی از ترکیب شیر گوسفند و بز استفاده می‌کنند تا طعمی میان طعم پنیر گوسفندی و بزی ایجاد کنند. این نوع پنیر، خواص و ویژگی‌های هر دو نوع شیر را در خود دارد و طعمی متعادل و بافتی مناسب را ارائه می‌دهد. این پنیر به عنوان یک انتخاب متعادل در میان عشایر محبوب است، زیرا هم طعم تند و هم چربی مناسبی دارد.

تفاوت‌های کیفی و طعمی انواع مختلف

انواع پنیر پوستی از نظر کیفیت و طعم به ترکیب شیر و نحوه نگهداری آن وابسته هستند. پنیر پوستی گوسفندی، به دلیل چربی بالاتر، طعمی لطیف‌تر و بافتی نرم‌تر دارد؛ درحالی‌که پنیر پوستی بزی به دلیل چربی کمتر و طعم تند، عطر و طعم بیشتری دارد. پنیر ترکیبی نیز ویژگی‌های هر دو نوع را داراست و به عنوان گزینه‌ای متعادل شناخته می‌شود. همچنین کیفیت نهایی پنیر پوستی به عواملی مانند مدت زمان رسیدن، میزان نمک و شرایط نگهداری در پوست نیز بستگی دارد.

مناطق تولیدکننده پنیر پوستی در ایران

پنیر پوستی به طور عمده در استان‌های غربی و شمال‌غربی ایران تولید می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به استان‌های کردستان، آذربایجان غربی و شرقی، کرمانشاه و همدان اشاره کرد. این مناطق به دلیل وجود جوامع عشایری و دسترسی به مراتع سرسبز برای پرورش دام، به مراکز اصلی تولید پنیر پوستی تبدیل شده‌اند. عشایر این مناطق با توجه به شرایط طبیعی و تجربه‌ی طولانی در تولید پنیر پوستی، موفق به حفظ این سنت و تولید پنیرهای باکیفیت شده‌اند که در سراسر ایران و حتی خارج از کشور شناخته شده‌اند.

منبع : تکین