معرفی داروی بی حسی موضعی پریلوکائین

موارد مصرف و عوارض پریلوکائین

پریلوکایین به‌عنوان بیحس کننده موضعی یا منطقه‌ایی تزریقی است که به‌ منظور ایجاد بی حسی و انسداد عصبی بکار می‌رود، این دارو در دندانپزشکی نیزمصرف دارد. پریلوکائین یک بی حس‌کننده آمیدی است.

مکانیسم اثر پریلوکائین

اثر بی‌حس کننده موضعی پریلوکائین : این دارو با کاهش نفوذپذیری غشای سلولهای عصبی به یون سدیم، شروع و هدایت تکانه عصبی را مسدود می‌سازد. این عمل به طور برگشت‌پذیر موجب تثبیت غشا شده و مرحله دپولاریزاسیون را مهار می‌کند و در نتیجه، از انتشار پتانسیل عمل و هدایت بعدی تکانة عصبی جلوگیری می‌کند.

سایر اثرها: این دارو با اثر بر سیستم اعصاب مرکزی (CNS) ممکن است موجب تحریک و یا تضعیف CNS شود. فعالیت این دارو بر روی سیستم قلبی ـ عروقی ممکن است سبب تضعیف هدایت و تحریک‌پذیری قلبی شده و نیز موجب گشاد شدن عروق گردد.

فارماکودینامیک پریلوکائین

پریلوکائین به سطح داخل سلولی کانال های سدیمی متصل شده و ورود سدیم به داخل سلول را مهار می کند. این مهار برگشت پذیر است و با خروج دارو از سلول, عملکرد کانال های سدیمی به حالت نرمال برگشته و هدایت عصبی را مجددا صورت می گیرد.

فارماکوکینتیک پریلوکائین

پریلوکائین در کبد و کلیه متابولیزه شده و دارو و متابولیت های آن توسط کلیه ها از بدن دفع می شوند.

مقدار مصرف پریلوکائین

بزرگسالان: برای ایجاد بی‌حسی از طریق انفیلتراسیون و انسداد عصبی در دندانپزشکی، مقدار 60-30 میلی‌گرم (2-1 میلی‌لیتر) مصرف می‌شود. حداکثر مقدار مصرف 600-400 میلی‌گرم طی دو ساعت است.

ملاحظات اختصاصی پریلوکایین

1- برای مشخص شدن مسمومیت CNS یا مسمومیت قلبی ـ عروقی بیمار، قبل از مصرف پریلوکائین، باید وضعیت قلبی ـ عروقی و تنفسی بیمار بررسی شود.
2- پریلوکائین به آهستگی تزریق و قبل از تزریق و طی آن عمل آسپیره کردن باید انجام شود تا از عدم ورود دارو به داخل عروق اطمینان حاصل شود.
3- به هنگام تجویز پریلوکائین باید وسایل لازم برای احیای بیمار، اکسیژن و سایر داروها در دسترس باشند.
4- برای گندزدایی وسایل مورد استفاده با لیدوکائین، می‌توان از محلول 91 درصد ایزوپروپیل الکل یا محلول 70 درصد اتیل‌الکل طبی استفاده کرد. استفاده از محلولهای حاوی فلزات سنگین توصیه نمی‌شود.
مصرف در سالمندان: مسمومیت سیستمیک در بیماران سالخوره بیشتر بروز می‌کند.

مسمومیت با پریلوکایین و درمان آن

تظاهرات بالینی: ضعف قلبی ـ عروقی، افزایش تعریق، کاهش فشار خون، رنگ‌پریدگی پوست، ضربان نامنظم یا آهسته قلب (که ممکن است به ایست قلبی منجر شود)، ضعف CNS (خواب‌آلودگی)، تحریک CNS (تاری دید یا دوبینی، تشنج، سرگیجه، زنگ زدن یا همهمه در گوش)، رعشه، اضطراب، هیجان، عصبانیت، یا بی‌قراری غیرمعمول.

توجه: معمولاً ابتدا تحریک CNS و به دنبال آن ضعف CNS بروز می‌کند، ولی تحریک CNS ممکن است موقت بوده یا بروز نکند، و به این ترتیب، خواب‌آلودگی ممکن است اولین علامت مسمومیت در بعضی از بیماران باشد. ضعف CNS ممکن است به عدم هوشیاری و ایست قلبی منجر شود.

درمان: برای درمان واکنشهای سیستمیک، باید راه تنفسی حفظ و از نظر باز بودن مطمئن باشد، اکسیژن 100 درصد تجویز شود، و در صورت لزوم، به بیمار تنفس مصنوعی داده شود. در بعضی از بیماران قرار دادن لولة داخل نای ممکن است ضروری باشد. برای درمان ضعف گردش خون باید یک داروی تنگ کننده عروق و مایعات (از راه وریدی) تجویز شود. اگر تشنجات به حمایت تنفسی پاسخ ندهند، تزریق وریدی بنزودیازپینها، مانند دیازپام (در هر بار تزریق بر مقدار مصرف 5/2 میلی‌گرم افزوده شود)، و یا یک باربیتورات بسیار کوتاه اثر، مانند تیوپنتال (در هر بار تزریق، بر مقدار مصرف 100-50 میلی‌گرم افزوده شود)، هر 3-2 دقیقه توصیه می‌شود. این نکته را باید در نظر داشت که این داروها، بخصوص باربیتوراتها، ممکن است موجب تضعیف گردش خون شوند. برای کاهش تظاهرات عضلانی تشنجات مقاوم می‌توان یک داروی مسدود کننده عصبی ـ عضلانی در صورت لزوم، استفاده کرد. در صورت لزوم مصرف چنین دارویی، تنفس مصنوعی ضروری است.

عوارض جانبی پریلوکایین

عوارض جانبی به طور کلی به مقدار مصرف، محل تزریق و میزان غلظت پلاسمایی آن بستگی دارد. سرگیجه، مشکل تنفسی، تشنج، کاهش فشار خون، و برادیکاردی از عوارض جانبی این دارو هستند.

• واکنش آلرژیک: کهیر، بثورات پوستی، تورم صورت، تورم لبها، زبان یا گلو، عطسه کردن.
• سایر عوارض: ضعف قلبی، مسمومیت CNS، متهموگلوبینمی (با پریلوکائین شایعتر از سایر داروهای بی‌حس کننده است)، تهوع یا استفراغ، گشاد شدن عروق محیطی.
• عوارض مربوط به بی‌حسی در دندانپزشکی: واکنش آلرژیک (تورم لبها یا دهان)، بی‌حسی لبها و دهان، طولانی شدن انقباض عضلات جونده صورت (trismus).

تداخل دارویی پریلوکایین

مصرف همزمان این دارو با داروی های ضد آریتمی و مسدود کننده های گیرنده بتاآدرنرژیک باعث افزایش خطر تضعیف عضله قلب می شود. استفاده همزمان پریلوکائین و سایمتیدین باعث مهار متابولیسم دارو و افزایش خاصیت سمی بودن آن می شود. این دارو به دلیل داشتن فلی پرسین ممکن است با داروهای بی هوش کننده استنشاقی از دسته هیدروکربن ها، فنوتیازین ها و ضد افسردگی سه حلقه ای و مشتقات ارگونیز تداخل داشته باشد.

• داروهای ضد افسردگی و ضد سایکوز : تشدید تصعیف سیستم عصبی
• بتابلاکرها : افزایش اثر فارماکودینامیک و افت بیشتر فشار خون
• فنازوپریدین : افزایش سمیت پریلوکائین

موارد احتیاط و منع مصرف پریلوکائین

موارد منع مصرف: متهموگلوبینمی (ممکن است موجب تشدید آن شود).

موارد احتیاط: اختلال کار قلبی ـ عروقی، بخصوص بلوک قلبی یا شوک (ممکن است به علت اثرات تضعیف کننده قلبی دارو تشدید شود)، سابقه حساسیت به دارو، بخصوص به بی‌حس کننده‌ای که برای مصرف در نظر گرفته شده است و بی‌حس کننده‌های مشابه دیگر از لحاظ شیمیایی یا سایر ترکیبات (افزایش خطر واکنشهای حساسیت مفرط)، بیماری یا نارسایی کبدی (افزایش خطر مسمومیت کبدی، به دلیل کاهش متابولیسم بخصوص کاهش متابولیسم آمیدها، وجود دارد)، سابقه یا زمینه ابتلای به هیپرترمی بدخیم، التهاب یا عفونت در محل تزریق (تغییر PH در محل تزریق موجب کاهش اثر بی‌حسی می‌شود)، بیماری کلیوی (دارو یا متابولیتهای آن ممکن است تجمع یابد)، بیماران جوان، سالخورده، بسیار بدحال، یا بیماران ناتوان (که ممکن است نسبت به مسمومیت سیستمیک ناشی از بی‌حس کننده‌های موضعی حساس تر باشند).

مصرف پریلوکائین در دوران بارداری و شیردهی

B ( در این گروه از داروها، مطالعات بر روی حیوانات باردار نشانگر این بود که دارو خطری بر روی جنین ندارد، اما مطالعات کافی روی زنان باردار برای میزان خطر روی جنین در سه ماهه اول بارداری انجام نشده است.)

مصرف در شیردهی: اگرچه ترشح پریلوکائین در شیر مشخص نیست، اما منافع دارو در برابر مضار آن باید سنجیده شود.

دارو های مشابه پریلوکائین

• بوپیواکائین
• لیدوکائین
• پروکائین

بیشتر بخوانید:

معرفی داروی بی حس کننده موضعی پروکائین

از موارد مصرف داروی بوپیواکائین بیشتر بدانید

موارد مصرف و عوارض داروی تزریقی تتراکائین

گردآوری توسط بخش سلامت

مجله دلگرم