سیاه ترین شعرها در وصف مرگ و سوگ عزیزان

اشعار با موضوع مرگ

مادرم بال زد و مثل همان قو شد و رفت
موسم کوچ ازین لانه پرستو شد و رفت

عطر گرم نفسش گشت هم آغوشی خاک
مشک و عنبر ز حرم نافه آهو شد و رفت

کار دنیا بنگر لطف و صفا نیست که نیست
چون خرامان زمان همره تیهو شد و رفت

بخت بد جوجه ی تنها شده ام کنج قفس
عاقبت مادر جان ذاکر یاهو شد و رفت

تنگ دل شده ام آخر ازین غربت خویش
بوسه بر قاب لحد اختر کم سو شد و رفت

همچو بلقیس که بر فرش سلیمان بنشست
خبر آورد که بر باله ی کوکو شد و رفت

بس پریشان شده افرا که دگر خانه تهیست
دل سپارم به کجا زانکه چه نیکو شد و رفت

دام صیاد اجل صید کند هر که نکوست
گلی از باغ جنان نکهت خوشبو شد و رفت

روز مادر که خدا خلق نمود دخت نبی
مادرم آه ، همی عاشق بانو شد و رفت

یاعلی گفت و سپرد روح فرح بخش به حق
مهر انگیز بدان طره ی گیسو شد و رفت

...............................................................

تقدیم به همه مادران آسمانی
افرا
خرمشهر

شعر در مورد مرگ و دنیای فانی

در سکوت شب،
که ستاره‌ها خوابیده‌اند،
من، در دل تاریکی،
آرزو می‌کنم،
که مرگ،
چون نسیمی نرم،
دست در دستم بگذارد.

زندگی، ای خسته‌کننده‌ترین رفیق،
با زخم‌های عمیق و دلتنگی‌های بی‌پایان،
چگونه می‌توانم در این دنیای سرد،
به دنبال رنگی از خوشی باشم،
وقتی که هر صبح،
چهره‌ام را به آینه می‌زنم
و غم را در چشمانم می‌بینم؟

آرزو دارم در آغوش مرگ،
به خواب ابدی بروم،
جایی که هیچ صدایی نیست،
تنها سکوتی است که می‌خواند.
ای مرگ، ای آرامش جاودان،
بیا و مرا از این درد رها کن.

در باغی از یادها،
می‌خواهم قدم بزنم،
میان گل‌های پژمرده و خاطرات دور،
و با هر گام،
به سوی تو بیایم،
تا در آغوش سردت،
آرامشی بیابم.

چگونه می‌توانم بمانم،
در این دنیای پر از رنگ و درد؟
آرزویم این است که تو بیایی،
و مرا به سرزمین بی‌پایان ببر.
در آنجا، فقط سکوت است و عشق،
و من در آغوش تو،
به خواب ابدی می‌روم.

شاعر مهران رضایی حسین آبادی

شعر در مورد مرگ زود هنگام

هر چه کردم داغ تو در اشک و آهم کم نشد
خواستم خود را بیاویزم ، ولی آن هم نشد

توشه‌ ام را بستم و رفتم ، که شاید بگذرد
همرهم اما به جز حسرت ، به جز ماتم نشد

وهم الکل ، نیمه شب در سایه‌ام افتاد و باز
تا سحر بارید و صبحش، قطره‌ای شبنم نشد

ساحل و باران و دریا بی تو هذیان هم نبود
آه از آن ابری که رفت و لحظه‌ای نم نم نشد

آمدم من با همان کفشی که گفتی خاکی است
خواستم پاکش کنم ، بغضم ولیکن خم نشد

برای آسمانی ترین آسمانیم

شاعر محمد مهدی شکیبایی

شعر کوتاه و سنگین در وصف مرگ

بدرود
بدرود، هر آنچه که بود،
میان این تنِ خالی از سرور.
بدرود، ای آخرین پناهِ مرد،
ای روحِ خالی از غرور.

تمامِ من تمام شد،
ای دوستِ خیالی‌ام،
ای زاده‌ی سقوط.

مرگ را سال‌هاست زیست کرده‌ام،
بی‌هیچ ادراکی از هبوط.

درون، تهی از هر احساس،
برون، نمایشی از نبودِ یک احساس.

قایقی توخالی، میان امواج،
گم‌شده در دریایی بی‌مرز،
بی‌رهگذر، بی‌سرنشین، بی‌فردا.

رفتن، دیگر پای گریزی ندارد،
مرگ، شتابان‌تر از همیشه،
به سویم می‌تازد.

صدایم، بی‌هیاهو،
صدایم، تجسمِ مسیح است
بر این صلیبِ توخالی.

بدرود، ای کودکِ حبس‌شده در این جسمِ خاکی،
بدرود، ای سایه‌ای از گذشته،
ای انباشته‌ای از کود انسانی.

شاعر ایدین محمدخانلو

شعر تلخ مرگ

هر شب
از یخبندان زندگی
به گرمیِ مرگ می‌گریزم
می‌خواهم کفن زندگی را
از تن بیرون کنم
و جامهٔ گور را
با رشته رشتهٔ گسستگی
ببافم
و روی پیراهن سنگی‌ام
گل‌دوزی کنم:
(مرده‌ زندگی کرد
باشد که زنده مردگی کند)

شاعر محمد شریف صادقی

شعر در مورد غم از دست دادن و مرگ

رفت خانه ام در سکوت محزون گشت
سینه ام چاک چاک
دیده ام پر خون گشت
لرزان و گریان رفتم در پِیَش
گِرد سَرَم دوار شد نغمه اش
آه
دیدمش افتاده ست بر روی خاک
شبخوان دلم آن مرغ پاک
فتادم در برش روی زمین
آه از دلم بیداد داشت
اجزای تنم آمیخته شد با درد
کز هجرش چگونه سر کرد باید
خرمن هستی من افروخته شد
خوشه مستی من آتش گرفت
رفت و رود اندوه جاری شدست
سوی دریای دل مشبکم
اینک در این کلبه احزان
من مانده ام و نقشی از او
با دنیای محال آرزو
و احوالی مشوش

شاعر امیر محمد مقنی

همچنین بخوانید:

شعر درباره مرگ | گلچینی زیبا از اشعار کوتاه و بلند در وصف مرگ

زیباترین اشعار با موضوع مرگ از شاعران بزرگ و نامی کشور