موارد مصرف آلبومین (Albumin) و عوارض جانبی این دارو

آلبومین | Albumin | ویال آلبومین

آلبومین نام پروتئینی در بدن انسان است که در برخی اختلالات یا بیماری‌ها فرد دچار کمبود آلبومین شده و نیاز به تزریق این ماده ایجاد می‌شود. داروی آلبومین باید تحت نظر پزشک مصرف گردد. در ادامه با این دارو و موارد مصرف آن بیشتر آشنا خواهیم شد.

ساختار آلبومین انسانی

برای دیگر کاربردها، آلبومین (ابهام‌زدایی) را ببینید.
آلبومین (ریشه لاتین: آلبوس بمعنی سفید) عموماً به گروهی از پروتئینهای محلول در آب (در اب حل می‌شود) گفته می‌شود اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهم‌ترین پروتئین‌های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین‌هایی است که گلیکوزیله نمی‌شود. غلظت آلبومین موجود در خون انسان حدود ۳/۶–۵/۲ گرم بر دسی لیتر است و این مقدار درصورت نیاز بدن تا دوبرابر نیز افزایش می‌یابد و میزان سنتز روزانه آن به‌طور تقریبی ۱۴۰ گرم می‌باشد. آلبومین در کبد ساخته شده و میزان تولید آن حدود ۱۵ گرم در روز است. نیمه‌عمر آلبومین در بدن ۲۰ روز است و روزانه نزدیک به ۴٪ تخریب و جایگزین می‌گردد.

آلبومین پروتئین اصلی خون است. پروتئین ساده و فاقد کربوهیدرات است. در pH فیزیولوژیک بار منفی دارد (سریع‌ترین حرکت الکتروفورزی را بعد از پرآلبومین به قطب آند دارد). وظیفه آن حفظ فشار اسمزی خون است؛ بنابراین هنگام دهیراتاسیون که آلبومین کاهش می‌یابد ما شاهد خیز یا ادم خواهیم بود. آلبومین با ظرفیت ۲ به بیلی روبین متصل می‌شود (سولفونامیدها با بیلی روبین برای اتصال به آلبومین رقابت کرده و باعث افزایش بیلی روبین می‌شوند و سپس موجب عبور آن از سدخونی مغزی و آنسفالوپاتی کرنیکتروس در کودکان می‌شود) آلبومین با ظرفیت ۱۰ به اسیدهای چرب متصل می‌شود.

همچنین به یون‌های کلسیم، منیزیم و مس نیز متصل می‌شود. همچنین مقداری اسیدآمینه تریپتوفان پلاسمایی را نیز حمل می‌کند. آلبومین به آهن متصل نمی‌شود. درصدی نیز از هورمون‌های تیروئیدی با آلبومین در خون حمل می‌شوند. آلبومین به عنوان حامل مس می-باشد چون اتصال سست با این یون دارد بنابراین راحت مس خود را می‌دهد. در هنگام اسیدوز به علت اینکهH^+ افزایش می‌یابد سبب شکست اتصال کلسیم با آلبومین می‌شود و در نتیجه باعث افزایش 〖Ca〗^(۲+) می‌گردد ولی کلسیم توتال ثابت است. همچنین در بیماری‌های کبدی به علت اینکه کبد نقص دارد و نمی‌تواند آلبومین را سنتز کند میزان آن کاهش می‌یابد.

در بیماری‌های کلیوی نیز چون نقص در باز جذب پروتئین‌ها وجود دارد مقادیر آن کاهش می‌یابد. کاهشی مشابه در سوءتغذیه به علت کمبود دریافت پروتئین مانند کواشیرکور دیده می‌شود، کاهش آن در التهاب به همراه افزایش کورتیزول نیز مشاهده می‌گردد، در حالت اخیر چرخه اوره فعالیت حداکثری خواهد داشت. نکته: در تمامی مواردی که میزان آلبومین خون کاهش می‌یابد کاهش کلسیم به همراه منیزیوم نیز دیده می‌شود ولی این کاهش اثری بر روی کلسیم یونیزه ندارد و مقدار آن همچنان ثابت است.

افراد مبتلا به آنآلبومینی تنها خیز ملایمی را نشان می‌دهند، معتقدند در این موارد سایر پروتئین‌های پلاسمایی افزایش یافته تا کمبود آلبومین را جبران کنند. سالسیلات‌ها می‌توانند باعث آزاد شدن بیلی‌روبین از آلبومین شوند، لذا مصرف آسپرین در کودکانی که هیپربیلی‌روبینمی غیرکونژوگه دارند می‌تواند خطر کرینکتروس را افزایش دهد.

مقدار و نحوه مصرف آلبومین

میزان دقیق مصرف آلبومین حتما باید توسط پزشک تعیین گردد.

توصیه‌ها و مراقبت‌های پرستاری

• به بیمار توصیه کنید عوارض جانبی را به سرعت گزارش دهد.
• محلول‌های حاوی آلبومین را می‌توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی، به بیماران تزریق نمود.
• در صورت لزوم، برای تزریق می‌توان فرآورده آلبومین را با محلول نمکی نرمال یا دکستروز پنج درصد رقیق کرد. از فیلتر پنج میکرونی یا بزرگتر باید استفاده کرد و از استفاده از فیلتر 22/0 میکرونی باید خودداری کرد.
• قبل از شروع انفوزیون، بیمار باید به طور کامل هیدراته شود. این فرآورده را می‌توان بدون در نظر گرفتن گروه خون مصرف کرد.
• انفوزیون حجم‌های بسیار زیاد رقیق شده ممکن است منجر به کاهش سدیم خون شود.
• مصرف بیش از حد می‌تواند موجب افزایش بار گردش (افزایش فشار وریدی و اتساع عروق گردنی) یا ادم ریوی شود. سرعت تزریق را حداقل نمایید و درمان را مجددا ارزیابی نمایید.
• قبل از شروع درمان از هیدراته بودن بیمار اطمینان حاصل نمایید.
• محلول بازشده تا ۴ ساعت قابل استفاده می‌باشد.
• یک حجم از محلول ۲۰٪ چهاربرابر یک حجم از محلول ۵٪ موجب رقیق شدن خون و آنمی نسبی می‌شود.

عوارض جانبی آلبومین

نارسایی احتقانی قلب، کاهش قابلیت انقباضی عضله قلب، خیز ریوی و احتباس آب و املاح با مصرف این دارو گزارش شده است.