آدم یه وقتایی زیاد به خودش مغرور میشه و مرگ رو فراموش میکنه. وقتی به این فکر میکنی که بدن ما انقدر «برنامه» داره برای بعد از مرگ و یه عالمه باکتری و حشره منتظرن تا نفسات به شماره بیفته تا همهٔ اون چیزایی که بهش افتخار میکنی رو برگردونن به چرخهٔ زندگی این دنیا… ارزش داشتن و ارزش نداشتن چیزا واسه آدم مشخصتر میشه. اگر همونقدر که جسم آدم واسه بعد از مرگش برنامهریزی داره، روح آدم هم به فکر بعد از مرگش باشه عالی میشه.