علائم بیش فعالی در بزرگسالان چیست و چگونه درمان میشود ؟

بیش فعالی در بزرگسالان

بیش فعالی در بزرگسالی یکی از اختلالات رشدی است که از دوران کودکی با فرد همراه می‌باشد. بیش فعالی در بزرگسالی با نشانه‌هایی مثل فراموش کاری و پر جنب و جوشی بیش از حد مشخص می‌شود.

اختلال بیش فعالی نوعی اختلال روانی است که شامل ترکیبی از مشکلات مداوم از قبیل اختلال نقص توجه، بیش فعالی و رفتار مداخله ای است. این اختلال می تواند به روابط ناپایدار، عملکرد ضعیف، اعتماد به نفس پایین و دیگر مشکلات منجر شود.

بیش فعالی و کمبود توجه برای بزرگسالان مشکلاتی در تمام ارتباطات و وظایف زندگی آن‌ها ایجاد می‌کند.

ارتباط بیش فعالی با اعتیاد نیز به ضرورت درمان بیش فعالی می‌افزاید. خوشبختانه با انجام تمریناتی می‌توان به بهبودی بیش فعالی در بزرگسالی امیدوار بود.

علل بیش فعالی در بزرگسالان

در افراد دارای این اختلال، مواد شیمیایی که نورو ترانسمیتر نامیده می‌شوند، در نواحی خاصی از مغز که کنترل کردن تمرکز را انجام می‌دهند، کم است.

پژوهشگران علت اصلی این عدم توازن را نمی‌دانند، اما چنین فکر می‌کنند که ژن‌ها در این رابطه نقش مهمی دارند؛ چون اختلال ADHD (بیش فعالی) در خانواده‌ها، موروثی است. هم چنین در دوران پیش از تولد در معرض الکل و سیگار قرار گرفتن، می‌تواند باعث چنین اختلالی شود.

بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان

علائم بیش فعالی در بزرگسالان

این اختلال در بزرگسالی الگوی متفاوتی نسبت به کودکان دارد. این علائم عبارتند از:

1. نامنظم بودن

ممکن است بزرگسالان از خیلی وقت پیش، به طور کلی بر سر قرارها دیر برسند. آن‌ها عادت داشته‌اند که همیشه بعد از زمان مقرر، بر سر قرار ملاقات‌های خود حاضر شوند.

2. رانندگی مخاطره‌آمیز

یکی از نشانه‌های اختلال بیش فعالی این است که ذهن خود را بر کاری که در حال انجام آن هستند، نمی‌توانند متمرکز کنند. آن‌ها برای نوجوانان و بزرگسالان، وقتی که پشت فرمان قرار می‌گیرند، مشکل ساز می‌شوند.

تحقیقات نشان داده‌اند که افراد دارای این اختلال، بیش‌تر در معرض سرعت‌بالا و تصادف قرار دارند و هم‌چنین این‌که گواهینامه‌ی رانندگی خود را گم می‌کنند.

3. مشکلات زناشویی

اکثر افراد با مشکل ADHD در روابط زناشویی دچار مشکل می‌شوند و اغلب، شرکای افراد مبتلا به اختلال ADHD تشخیص داده نشده، از مهارت گوش دادن ضعیف و ناتوانی در اجرای تعهدات شریک زندگی خود شکایت دارند.

4. حواس‌پرتی

این افراد در توجه کردن با مشکل مواجه هستند و به همین دلیل در جهان شلوغ امروز نمی‌توانند به راحتی موفق شوند. این افراد نمی‌توانند در کار و حرفه خود موفق باشند، مخصوصا در دفاتر شلوغ و پر سر و صدا نمی‌توانند کار کنند چون به شدت حواس پرت هستند. افراد با اختلال ADHD به نظرشان ، تماس‌های تلفنی و ایمیل، مانع به پایان رساندن کارشان می‌شود.

5. عدم تمرکز و گوش دادن

این افراد مبتلا به بیش فعالی در بزرگسالی نمی‌توانند به جلسات و ملاقات‌های طولانی تمرکز کنند. ممکن است حتی چیزی را به آن‌ها یادآوری کنیم و باز هم آن کار را فراموش کنند.

به طور مثال ممکن است به همسرتان یادآوری کنید که پسرتان را وقت بازگشت از محل کارش، از کلاس تنیس بردارد، اما باز هم فراموش می‌کند که این کار را انجام دهد. این به دلیل عدم تمرکز و گوش دادن ضعیف این افراد است که باعث مشکلات و سوء تفاهم می‌شود.

6. بی‌قراری و عدم آرامش

کودکان با اختلال ADHD بیش فعال هستند اما این اختلال در بزرگسالان طور دیگری تظاهر می‌کند، به صورتی که فرد بی‌قرار است و نمی‌تواند آرامش خود را حفظ کند و همیشه دچار تنش عصبی است.

7. مشکل شروع یک کار

کودکان با این اختلال، از انجام تکالیف خود سر باز می‌کنند اما بزرگسالان با اختلال ADHD، هنگام شروع کارهایی که نیاز به توجه زیادی دارد نمی‌توانند روی پای خود بایستند و کار را شروع کنند. این تعویق، اغلب به مشکلاتی مانند: اختلافات زناشویی، مشکلات محیط کار و مشکلات با دوستان منجر می‌شود.

8. تاخیر

این افراد همیشه در همه کار‌ها تاخیر دارند، این به این دلیل است که قدرت برنامه ریزی ندارند و نمی‌توانند محاسبه کنند که انجام یک کار، چقدر زمان می‌برد.

این افراد به محل کار و یا وقت ملاقات خود نیز دیر می‌رسند، زیرا نمی‌توانند درست برنامه ریزی کنند که چقدر طول می‌کشد تا به مقصد خود برسند، همچنین شاید موقعی که می‌خواهند از خانه راه بیافتند، متوجه شوند که ماشین بنزین ندارد یا نیاز به شستشو دارد.

همه این‌ها به دلیل عدم تمرکز، حواس پرتی و عدم برنامه ریزی در این افراد است.

9. عدم کنترل خشم

پیش فعالی اکثرا با عدم کنترل احساسات همراه است و فرد بر سر مسئله‌ای جزئی فورا از کوره در می‌رود و احساسات خود را نمی‌تواند کنترل کند. این افراد به سرعت یک انفجار، عصبی می‌شوند.

10. مشکل اولویت بندی مسائل

این افراد در اولویت بندی تصمیمات و شروع یا تمام کردن کارهای بزرگ مشکل دارند و ساعت‌ها وقت خود را صرف مسائل جزئی و ناچیز می‌کنند.

تشخیص بیش فعالی در بزرگسالی (ADHD)

خیلی از افراد تا زمانی که به واسطه‌ یک مشکل دیگر مانند اضطراب یا افسردگی به کمک احتیاج پیدا کنند، نمی‌دانند که دچار این اختلال هستند. گفت و گو کردن در مورد عادات بد، مشکلات محل کار یا تعارضات زناشویی، اغلب نشانه‌ی این هستند که ADHD باعث چنین عوارضی شده است.

برای تشخیص اختلال بیش فعالی در بزرگسالان به روانپزشکی مراجعه کنید که در زمینه‌ی درمان و تشخیص بیش فعالی بزرگسالان تجربه داشته باشد. پزشک ممکن است:

1. از شما درخواست کند که یک تست فیزیکی بدهید تا اطمینان حاصل کند که سایر مشکلات پزشکی، باعث ایجاد علائم بیش فعالی نشده باشد.
2. چند آزمایش خون تجویز کند.
3. آزمایش‌های روان‌شناسی را توصیه کند.
4. از شما سؤالاتی در مورد سوابق پزشکی‌تان بپرسد.

درحالی‌که متخصصان، سن خاصی برای تشخیص اولین علائم بیش فعالی بزرگسالان تعیین نمی‌کنند، ولی در این نکته با هم توافق دارند که در بزرگسالی، این اختلال، ناگهانی به‌وجود نمی‌آید. به همین دلیل است که معمولا پزشکان از شما در مورد رفتارها و هر علائمی که در کودکی داشته‌اید سؤالاتی می‌پرسند.

برای این منظور ممکن است موارد زیر را انجام دهند و سؤالاتی از این قبیل بپرسند:

• سوابق تحصیلی شما را بررسی می‌کنند و اگر توضیحاتی در مورد رفتار شما در مدرسه وجود داشته باشد، آنها را بررسی می‌کند. برای مثال سابقه‌ی عدم تمرکزحواس و بی‌توجهی یا عدم موفقیت علی‌رغم توانایی و استعداد لازم.
• پزشک ممکن است با والدین شما در این مورد مشورت کند تا متوجه شود که آیا در کودکی علائم بیش فعالی داشته‌اید یا خیر.

کسانی‌که دچار اختلال بیش فعالی هستند ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط با بچه‌ها در مدرسه داشته‌اند یا معلم‌ها به سختی می‌توانستند به آنها چیزی بیاموزند. احتمالا جزء افرادی هستند که در دوران مدرسه معلم، آنها را جلوی کلاس می‌نشاند. پزشکان در مورد سابقه‌ی این بیماری در خانواده‌ی شما نیز سؤالاتی می‌‌پرسند.

این سؤال می‌تواند کمک زیادی در تشخیص بیماری باشد، چون به‌نظر می‌رسد که این مشکل به‌صورت ژنتیکی در بعضی خانواده‌ها بیشتر است.

ازدواج و اختلال ADHD (بیش فعالی در بزرگسالی)

این اختلال می‌تواند زندگی زناشویی و یا هرگونه رابطه‌ دیگری را به راحتی خراب کند. برای افراد دارای اختلال ADHD بسیار سخت است که تعهد اجتماعی داشته باشند، تولدها و سالگردها را به یاد داشته باشند و این که کارهای روزمره را تمام کنند و قبض‌ها و مالیات‌ها را به‌موقع پرداخت کنند.

آن‌ها به سرعت عصبانی می‌شوند و رفتارهای خطرساز دارند. این روابط و ازدواج‌ها، به راحتی به جدایی و طلاق می‌انجامند.

درمان های مفید برای بیش فعالی در بزرگسالی

1. دارو درمانی
2. مشاوره و روان‌درمانی
3. انتخاب شغل‌های مناسب برای آنان
4. استفاده از راهنمای روزمره: نوشتن یادداشت‌های کوچک و جلوی دید قرار دادن آن‌ها و نشان دادن بایدها و نبایدها
5. استفاده از برنامه‌ی کار روزانه و یادداشت رویدادهای مهم
6. تغذیه‌ مناسب: که عبارت است از استفاده‌ زیاد از پروتئین‌ ها (گوشت، حبوبات، آجیل و تخم‌مرغ) و پرهیز از کربوهیدرات‌های ساده در عوض استفاده از کربوهیدرات‌های ترکیبی مثل پاستای غنی‌شده یا برنج قهوه‌ای که سطح انرژی را در بدن ثابت نگه می‌دارند.

داروهای مخصوص بیش فعالی در بزرگسالی

این داروها شامل متیل فنیدیت و دکسامفتامین هستند. (به نام های ریتالین، کنسترا، اکوازیم و دکسدرین هم شناخته می شوند.) این داروها خیلی سریع اثر می کنند ولی اثرشان در طول شب از بین می رود.

عجیب به نظر می رسد که چنین داروهایی بر ADHD موثر باشند ولی شواهد کافی به نفع این مطلب وجود دارد. انواع آهسته اثر این داروها نیز وجود دارند که فقط کافی است یک بار در روز استفاده شوند.

این داروها قابل سوء مصرف هستند بنابراین در انگلستان از نظر قانونی جزو داروهای «تحت کنترل» هستند. عوراض جانبی این دسته از داروها شامل کاهش وزن و گاهی روان پریشی است.

و داروی اتوموکستین ( به نام استراترا هم شناخته میشود.): این دارو یک داروی «غیر محرک» است و چند هفته طول می کشد تا اثرات آن آغاز شود. عوارض جانبی شامل دل پیچه و اسهال است. گزارش هایی نیز در مورد افزایش افکار آسیب به خود به دنبال مصرف این دارو وجود دارد.

بیشتر بخوانید :

درمان بیش فعالی کودکان

علائم بیش فعالی در نوزادان چیست ؟

افسردگی در تابستان : نشانه ها، دلایل و درمان افسردگی تابستانه