ملافتح اللَّه بن محمدجواد اصفهاني، معروف به شيخ الشريعه ي اصفهاني فقيه، اصولي، رجالي، جامع معقول و منقول، حكيم و متكلم بود.
او در ابتدا در حوزه ي علميه ي اصفهان به تحصيل مشغول شد و پس از مدتي اقامت در حوزه ي مشهد، در سال 1295 ق، راهي حوزه ي عظيم نجف اشرف گرديد و در درس حضرات آيات عظام: نصراللَّه مدرس، ملااحمد سبزواري، شيخ محمدتقي هِرَوي، شيخ محمد حسين كاظميني و ميرزا حبيباللَّه رشتي شركت جُست.
از آن پس حلقه ي درس خود را تشكيل داد و صدها نفر از طلاب علوم ديني در جلسات درس ايشان شركت ميكردند كه بعدها هر كدام، پشتوانه اي عظيم براي فرهنگ اسلامي و شيعي شدند.
شيخ الشريعه ي اصفهاني از اساتيدِ آيات عظام: صدر، سيدمحمدتقي خوانساري، سيدابوالقاسم خويى، شيخ عبدالكريم حائري، سيدمحمدحسين بروجردي، آقا ضياءالدين عراقي، سيدشهاب الدين مرعشي نجفي، سيدمحسن طباطبايي حكيم، محمدعلي شاه آبادي، سيدمحمد حجت كوه كمره اي و سيدعبدالهادي شيرازي و بسياري ديگر از علماء و نيز همرزم ميرزاي شيرازي بود.
شيخ الشريعه ي اصفهاني داراي آثار متعددي ميباشد كه اِصالةُ الصِّحَه و قاعده ي لاضَرَر از آن جمله است.
دیدگاه ها