دارالفنون اولين دانشگاه ايراني به سبك نوين بود كه در زمان پادشاهي ناصرالدين شاه قاجار و به همّت و پشتكار ميرزا تقي خان اميركبير صدراعظمِ بادرايتِ وي داير شد.
هدف از ايجاد اين مدرسه، دستيابي به صنايع و علوم جديد در آن عصر بود. فعاليت علمي مدرسه ي دارالفنون، در آغاز در رشته هاي پياده نظام، سواره نظام و ساير رشته هاي نظامي، طبّ و جراحي، معدن شناسي و داروسازي بود.
مدرسه ي دارالفنون در ابتدا با هفت نفر معلم اتريشي و عده اي مترجم، كار خود را آغاز كرد.
اميرکبير تأکيد زيادي بر عدم به کارگيري اساتيد از روسيه و انگلستان داشت. امّا متأسفانه چنين نشد. شاگرداني كه در آن پذيرفته ميشدند از خانواده هاي اعيان و اشراف بودند و چهارده تا شانزده سال داشتند.
اين مدرسه طي فعاليت خود، 12 دوره فارغ التحصيل داشت كه بسياري از آنان به مقامهاي بالايى در كشور دست يافتند. دارالفنون با معلمين اروپايىِ آن، عامل بسيار مؤثري در شناساندنِ تمدن اروپا و فرهنگ جديد مغرب زمين بود.
فارغ التحصيلان آن كه ظرف چهل سال از 1100 نفر تجاوز كردند و اغلب از خانواده هاي مهم و متنفّذ بودند، در نشر اين فرهنگ كوشيدند و مطالبي كه در آن مدرسه فرا گرفته بودند، در جامعه ي خود انتشار دادند.
بعدها با تفكيك رشته هاي نظامي و طب در دارالفنون و تجديد نظر در نظام آموزشي ايران، اين مركز علمي از قالب يك دانشگاه خارج و به مدرسه مبدل شد.
تاسيس اين مدرسه، نقطه ي عطفي در تاريخ آموزش در ايران به شمار ميرود.
اين مدرسه در حالي افتتاح ميشد كه باني اصلي آن يعني اميركبير دوران تبعيد در كاشان را سپري ميكرد.
دیدگاه ها