سیدمحمود مرعشى و همسرش در نجف در خانه اى ساده اما در کمال صفا و محبت روزگار مى گذرانیدند. آنان در بین الطلوعین روز پنجشنبه 20 صفر 1315ه. ق (1276ه. ش)، در موجى از شادى و شعف قرار گرفتند زیرا چشمشان به روى نوزادى خجسته روشن شد.
درخت امیدشان در باغ آرزو به بار نشست؛ بهار زندگى آن زوج جوان رونقى شکوهمند یافت و آن آشیانه محقر زینتى دیگر به خود گرفت. با ولادت این کودک فرخنده صداى سپاس، حمد و شکر و دعا از خانه سیدمحمود به درگاه خداوند متعال بلند گردید و مادر پس از آن همه رنج و زحمت دوران باردارى و مدتها چشم انتظارى با شوقى زایدالوصف خداى خویش را شکر مى گفت چرا که کودک خود را با سلامت و سربلندى به دنیا آورده بود.
این شادى ها و سرورها تمامى رنجها و آلام او را به بوته فراموشى سپرد. انتخاب نام نیک براى کودک بیانگر شخصیت دینى و فکرى و طرز نگرش و میزان علایق والدین است. هر چه نام آشناتر و پرمحتواتر باشد در شکل گیرى ابعاد گوناگون شخصیت طفل تأثیرگذارتر است.
بدین خاطر در فرهنگ اسلامى انتخاب نام جهت فرزندان اهمیت وافرى دارد و براى مراسم نامگذارى، آداب ویژه اى در نظر گرفته شده است. بر اساس سنتهاى خانوادگى در نجف رسم بر این بود که هر مولودى را نزد علما مى بردند تا نامى برایش مشخص کنند.
این طفل را پس از ولادت، تطهیر و تنظیف، به آستان مقدس علوى دخیل نمودند. در واقع نخستین روزهاى زندگى وى با رایحه عطرآگین و باقداست ضریح امیر مؤمنان (ع) عبیرآگین گشت. سپس کودک را نزد محدث نورى بردند که وى پس از گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ، نام خودشان یعنى «محمدحسین» را برایش تعیین نمودند.
اگرچه امروزه ایشان به چنین نامى معروف نمى باشند، بعد او را خدمت زاهد زمان و شیخ فقها و مجتهدین میرزا حسین بن میرزا خلیل بردند و آن فقیه عارف اسم «آقانجفى» را مرحمت نمود.
سپس نوزاد را خدمت عارف معروف سیدمرتضى کشمیرى بردند و آن جمال سالکان و زینت عارفان، کُنیه «ابوالمعالى» را براى آن کودک تعیین نمود.
همچنین وى را خدمت آیت اللَّه سیداسماعیل صدر بردند که آن سید فقها، لقب «شهاب الدین» را برایش مشخص کرد.
در خاتمه نوزاد را به محضر شیخ محمد طه نجف بردند و آن عالم عامل ادعیه و اذکار وارده را در باره طفل قرائت نمود.
دیدگاه ها