يزيدبن معاويه پس از شهادت اباعبداللّه الحسين(ع) و يارانش در كربلا و اسير نمودن اهلبيت و بازماندگان آنان، خود را در نزد مسلمانان، بي مقدار و بي اعتبار كرد. از سوي ديگر، افشاگريهاي خاندان عصمت و طهارت و طرفداران اهلبيت(ع)، مردم را بر ضد حكومت يزيد وادار به قيام نمود.
به همين جهت در سال 63 ق شورشها و جنبشهايى بر ضد يزيد در حجاز به وجود آمد. سرانجام اهالي مكه و مدينه اقدام به مخالفتهاي علني و درگيري مسلحانه با سپاهيان و عاملان يزيد نمودند. در مكه، عبدالله بن زبير با پرداختن به عبادت و مخالفت با يزيدبن معاويه، مردم را به گرد خود جمع كرد وبه تدريج قوت يافته بود و توانست شهر مكه را از دست عامل يزيد بيرون آورد و خود بر آن استيلا يابد.
سپاهيان شام به مكه هجوم آورده و آن را در محاصره خويش قرار دادند و بر اهالي آن بسيار سخت گرفتند. آنان بر بلنديهاي اطراف مكه، منجنيق ها و سنگ اندازهاي بزرگي نصب كرده و به وسيله ي آنها شهر را سنگباران كردند.
عبدالله بن زبير و بسياري از مردم به مسجدالحرام پناه آورده تا از شدت سنگباران دشمن در امان باشند، ولي حصين بن نمير دستور داد كه مسجدالحرام و كعبه را نيز نشانه گرفته و زير ضربات خويش قرار دهند.
سپاهيان يزيد با اين اعمال ننگين خودكاري از پيش نبرده و متقابلاً موجب تقويت عبدالله بن زبير و قيام او گرديدند. سرانجام يزيد در 14 ربيع الاول همان سال به هلاكت رسيد و نيروهاي شامي به شام بازگشت نمودند و عبدالله بن زبير، زمام امور حجاز را به دست گرفت.
دیدگاه ها