پس از آن كه عبيداللَّه بن زياد، لشكريان فراواني براي نبرد با اباعبداللَّه الحسين (ع) به كربلا گسيل داشت و آن حضرت را كاملاً در محاصره ي لشكريان خود قرار داد، نامه اي به عمر بن سعد فرمانده سپاه كربلا نوشت و به او دستور داد: به محض رسيدن نامه، از حسين براي يزيد بيعت بگيرد و چنانچه اين پيشنهاد را پذيرفت، بعد تصميم خود را خواهيم گرفت.
در نامه ي ديگري كه به عمر بن سعد نوشت تأكيد كرد؛ ميان حسين و آب فرات را فاصله بياندازيد و اجازه ندهيد وي از آن آب استفاده كند، همانطوري كه آنها عثمان بن عفان را ازآب منع نمودند.
ابن سعد بلافاصله عمروبن حجاج زبيدي را با پانصد سوار، مأموريت داد تا مانع استفاده ي امام حسين(ع) و يارانش از آب فرات گردند. اين واقعه ي ناجوانمردانه، سه روز پيش از شهادت امام حسين(ع) بود.
البته حضرت اباالفضل العباس(ع) از سياهي شب استفاده ميكرد و براي خيمه ها آب ميآورد و حضرت علي اكبر با پنجاه نفردر شب عاشورا براي خميه ها آب كافي آوردند.
وليكن از بامداد تا شامگاه روز عاشورا هيچگونه آبي براي امام حسين(ع) و ياران و كودكانش مهيّا نشد و آنان در شدت گرما و عطش، متحمّل مصائب اين روز عظيم شدند.
دیدگاه ها