حكيم ميرزا مهدي بن اسماعيل غروي اصفهاني در حدود سال 1264 ش (1303 ق) در اصفهان به دنيا آمد. وي پس از تحصيل در خدمت پدر، سيدمحمدباقر درچه اي، آخوند ملامحمد كاشاني و جهانگيرخان قشقايي، در دوازده سالگي به عتبات رفت و از محضر عالمان نامداري همچون حضرات آيات: سيداسماعيل صدر، آخوند خراساني، سيدمحمدكاظم يزدي و ميرزاي ناييني استفاده برد تا به مقام رفيع اجتهاد دست يافت.
حكيم غروي اصفهاني همچنين هم دوره اي عارفان و عالماني همچون سيداحمد كربلايي، سيدعلي قاضي طباطبايي، شيخ محمد بهاري و سيدجمال الدين گلپايگاني بود و پس از سالها مراقبت و سير و سلوك به درجه والايي در اخلاق و عرفان رسيد.
وي با چند تن از علماي معاصر خود، اولين دوره درس ميرزاي ناييني را طي جلساتي طولاني مورد بحث و بررسي قرار دادند. در اين نشستها، كليه مباني شيخ انصاري مورد پژوهش قرار گرفت.
وي پس از مدتي اعتكاف در مسجد سهله و مكاشفه اي كه به او دست داد، جزوه هايي را كه در حين اشتغال به فلسفه و عرفان نوشته بود در رود كوفه انداخت و مكتبي جديد در معارف ربوبي مبتني بر قرآن و احاديث پديد آورد كه مكتب تفكيك نام گرفت و توسط چند تن از شاگردانش به كمال رسيد.
او در اين مكتب معتقد بود كه فلسفه اسلام را بايد از متن قرآن و سنت معصوم استخراج كرد. حكيم غروي اصفهاني در سال 1305 ش به مشهد رفت و تا پايان عمر به مدت بيست سال به تدريس و تاليف همت گماشت. وي در طول نزديك به سي سال، سه دوره به تدريس اصول پرداخت.
نخست: مفصّل مطابق معمول بين فقها و اصوليين؛
دوم: بيان مباني و افكار خود؛
سوم: بيان قواعد مهم اصولي كه براي استدلال احكام فقهي به آن احتياج ميشود.
دانشمنداني همچون سيدصدرالدين صدر، ميرزا هاشم قزويني، محمدكاظم دامغاني، ميرزامجتبي قزويني، محمدتقي شريعتي، شيخ حسنعلي مرواريد، حسنعلي راشد و دهها عالم فرزانه ديگر از جمله شاگردان ايشان بودند.
همچنين ابواب الهُدي، اعجاز قرآن و معارف قرآن از تأليفات اوست. ميرزامهدي اصفهاني سرانجام در 23 آبان 1325 ش برابر با نوزدهم ذيحجه 1365 ق در شصت و يك سالگي دار فاني را وداع گفت و در حرم مطهر امامرضا(ع) به خاك سپرده شد.
دیدگاه ها