علي اسفندياري متخلص به نيما يوشيج در دهكده يوش در مازندران به دنيا آمد. در 12 سالگي به همراه خانواده به تهران رفت و پس از مدتي زبان فرانسه و عربي را فرا گرفت.
او به تشويق استادش نظام وفا سرودن شعر را آغاز كرد و بر اثر آشنايي با زبان و ادبيات فرانسه، راهي تازه در برابرش آشكار شد. مطالعات و تحقيقات او در اين زمينه به ثمر نشست و او سبكي تازه را در شعر در پيش گرفت.
رويدادهاي اجتماعي سالهاي 1300 و 1301ش، نيما را به كناره گيري از مردم و زندگي در ميان جنگلها دامان طبيعت و هواي آزاد كشاند و آنجا بود كه منظومه افسانه را سرود.
اين منظومه، به عنوان مهمترين اثر نيما، حد فاصلي است بين دنياي شعر قديم و دنيايي كه نيما بعدها در شعر به وجود آورد؛ و ميتوان آن را نقطه عطف و مقدمه و آغازي براي شعر فارسي معاصر دانست.
در شعر نيما وزن و قافيه در همه جا به تناسب به كار گرفته شده است. شعر آزاد نيمايي، تفاوتهاي آشكاري با شعر سنّتي داشته، از لحاظ عاطفي، بيشتر جنبه اجتماعي و انساني دارد. او از لحاظ زبان، هر كلمه اي را در شعر نو به كار ميبُرد با اين شرط كه با كلمات مجاور، مهجور، بيگانه و ناسازگار نباشد.
از نيما يوشيج به غير از مجموعه اشعار، آثار ديگري نيز به چاپ رسيده كه داستانها، اشعار و قصه براي كودكان، يادداشتها و نامه ها و آثار تحقيقي از آن جمله اند.
اما مهمترين اثر اين شاعر نوپرداز ايراني، افسانه نام دارد.
نيما سرانجام در سال 1338 ش در 64 سالگي در تهران درگذشت و در امامزاده عبداللَّه تهران دفن شد.
سي وچهار سال بعد در دي ماه 1372، با تلاش مردم نور و يوش، پيكر نيما از محل دفن به زادگاهش در يوش منتقل گرديد.
دیدگاه ها