معرفی سگ نژاد بیگل (Beagle)

معرفی سگ نژاد بیگل - نژاد Beagle

این نژاد یک سگ جسور و درعین حال مطیع می باشد و تحت هرشرایطی به تعقیب شکار می پردازد. ازاین سگ برای شکار خرگوش و روباه استفاده می شود . هرچند که قدرت وسرعت دویدن آنها زیاد نیست ولی همانطورکه ذکر شد آنها در تعقیب شکار بسیار ماهرند . ارتفاع بیگل حداکثر40 سانتیمتراست . این سگ بسیار پرتحرک و خوش خلق بوده قدرت بویایی بسیار بالایی دارد و می تواند بعنوان سگ خانگی نیزمورد استفاده قرار گیرد .

نژادی است سر سخت و باهوش و دارای اسکلت بندی متناسب . یک سگ شکاری کوچک است . نگهداری از بیگِل آسان می باشد .

بیگل سه رنگ:

1. قرمز- سفید
2. نارنجی - سفید
3. لیمویی - سفید

پوشش خارجی کوتاه دارد و شبیه به English Fox Hound کوچک می باشد . دارای پنجه های تخم مرغی شکل و قدرتمندی است . گوشها آویزان و چشم ها به رنگ قهوه ای و مشکی یافت می شود . توجه داشته باشید که دم نباید به حالت فر خورده قرار گیرد .

این سگ ها در همه رنگی دیده میشوند اما رایج ترین رنگ در میان آن ها سیاه و سفید ( قسمت پاها، قفسه سینه، شکن و نوکم دم به رنگ سفید) و قهوه ای مایل به زرد است. این سگ ها در هر رنگی که باشند نوک دم آن ها به رنگ سفید است به خاطر این موضوع شکارچیان خیلی زود آن ها را هنگام شکار شناسایی میکنند. بیگل ها دارای پوستی صاف و موهای متراکمی هستند که در برابر باران بسیار مقاوم است.

خصوصیت خلق وخو:

1. تبدیل کردن آنها به یک سگ خانگی ممکن است کار سختی باشد و حتی گاهی باید یک سال تمام طول میکشد تا او را به خوبی آموزش دهید.
2. آنها اگر مدت طولانی در خانه تنها بمانند کلافه می شوند و اگر در داخل حیاط تنها رها شوند خود را کارهایی مانند زوزه کشیدن یا کندن زمین و با پیدا کردن راهی برای فرار، سرگرم می کنند.
3. پارس کردن زیاد آنها یکی از دلایلی است که نگهداری از آنها را سخت می کند و همسایه ها و حتی صاحب سگ را خسته می کند، اما اگر با او بیشتر وقت بگذرانید و آموزش دهید می توانید او را از این کار منع کنید.
4. آنها حس بویایی خیلی قوی دارند و زمانی که بویی فریبنده را استشمام میکنند، سرگردان میشوند و دوست دارند دنبال آن بروند. حس بویایی خیلی قوی دارند به طوری که مغزشان را کامل کنترل می کند له همین دلیل برای آنها چیزی جالب تر از یک بوی فریبنده وجود ندارد.
5. آنها با محبت و مهربان هستند اما گاهی نیز لجباز می شوند. باید به آنها یاد دهید که از شما اطاعت کنند و مطمن شوید که مربی که قرار است به او آموزش دهد اطلاعات کافی در مورد این نژاد داشته باشد، شما می توانید به عنوان پاداش به او غذا بدهید تا آموزش ها را با انگیزه تر انجام دهد.
6. این سگ ها بسیار پر خور هستند و حتی اگر به آنها بیش از حد غذا بدهید همه آن را می خورد به همین دلیل باید مقدار غذایش را اندازه گیری کنید و بر او نظارت داشته باشید هم چنین باید از غذاهای بسته بندی شده استفاده کنید و سطل زبال را دور از دسترس سگ قرار دهید زیرا سگ شما اگر پسمانده ی غذا را ببیند به التماس می افتد تا به او غذا بدهید. آنها هنگام غذا خوردن به کاسه ی غذایشان بسیار توجه می کنند. به کودکان خود یاد دهید که هنگامی که سگ مشغول غذا خوردن هستند به آنها نزدیک نشوند. بیگل ها سگ های نگهبان و محافظ خوبی نیستند زیرا هر کس را که می بینند با او دوستانه برخورد می کنند.

وزن ، ارتفاع :

مشکلات سلامتی :

سگ‌ها نژاد بیگل عموما سالمند، اما مثل هر نژاد دیگری در این نژاد هم بعضی بیماری‌ها شایع‌تر است. معنی این حرف این نیست که همۀ سگ‌ها به همۀ این بیماری‌ها مبتلا می‌شوند، بلکه آگاهی داشتن راجع به بیماری‌ها می‌تواند به ما کمک کند که از سگمان بهتر مراقبت کنیم. اگر می‌خواهید سگ داشته باشید، او را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که از سگ‌هایش خوب مراقبت کند و مطمئن باشید که سگ‌هایش سالمند و نه از توله‌کشی که معلوم نیست توله‌هایش به چه بیماری‌هایی مبتلا هستند.

هنگام گرفت سگتان باید مطمئن شوید که بیگل شما، ناهنجاری مفصل آرنج (elow dysplasia)، کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism)، بیماری فون ویلبراند (von Willebrand disease) ندارد و چشمانش سالم است.

1. بیماری دیسک بین ‌مهره‌ای (Intervertebral Disk Disease):
   طناب نخاع را مهره‌هایی احاطه کرده است که بین آن‌ها دیسک‌های بین مهره‌ای قرار دارد. مجموعۀ مهره‌ها و دیسک‌ها هم از طناب نخاعی محافظت می‌کنند و هم حرکت طبیعی را برای حیوان ممکن می‌کند. هر دیسک از دو لایه تشکیل شده است، لایۀ فیبری که لایۀ بیرونی دیسک است و لایۀ ژلی که لایۀ درونی است. بیماری دیسک بین مهره‌ای زمانی رخ می‌دهد که لایۀ ژلی درونی از جای خودش خارج می‌شود و به طناب نخاع فشار می‌آورد. فشار وارد آمده به نخاع ممکن است کم باشد و منجر به درد کمر یا گردن شود یا شدید باشد که ممکن است به بی‌حسی، فلجی یا از دست دادن کنترل مثانه و روده منجر شود.
   آسیب‌‌های نخاعی ممکن است ترمیم نشود. درمان این‌گونه آسیب‌ها به عوامل مختلفی بستگی دارد: محل آسیب، شدت آسیب و فاصلۀ زمانی بین آسیب‌دیدگی و شروع درمان. در بعضی موارد محدود کردن حرکات سگ، به تخفیف درد کمک می‌کند، اما در بعضی موارد، برای کم کردن درد، عمل جراحی لازم است. این نکته را هم نباید فراموش کرد که عمل جراحی همواره موفقیت‌آمیز نیست و ممکن است بی‌فایده باشد.
2. ناهنجاری مفصل ران (Hip dysplasia):
   ناهنجاری مفصل ران یک بیماری ارثی است که در آن استخوان ران در مفصلش جفت نمی‌شود. در بعضی سگ‌ها موجب درد و لنگی در یک یا هر دو پا می‌شود، ولی در بعضی سگ‌ها هیچ نشانه‌ای ندارد. بهترین راه تشخیص آن استفاده از عکس اشعۀ ایکس است. علاوه بر ارث، بالا رفتن سن هم این ناهنجاری را در سگ‌ها به وجود می‌آورد. ‌سگ‌های مبتلا به این ناهنجاری نباید بچه‌دار شوند، چون بچه‌شان هم مبتلا می‌شود. پس قبل از خرید توله، مطمئن شوید که والدینش سالم بوده‌اند.
3. چشم گیلاسی (Cherry Eye):
   در این بیماری غدۀ زیر پلک سوم، شبیه یک گیلاس، از گوشۀ چشم بیرون می‌زند. ممکن است دامپزشک، برای درمان، غده را از چشم خارج کند.
4. آب‌سیاه (Glaucoma):
   بیماری دردناکی که در آن فشار چشم به صورت غیر عادی زیاد می‌شود. چشم‌ها همواره در حال تولید و تخلیه کردن مایعی به نام زُلالیه (aqueous humor) هستند. اگر این مایع به درستی تخلیه نشود، فشار داخل چشم زیاد می‌شود. زیاد شدن فشار چشم به عصب بینایی آسیب می‌زند و منجر به کاهش بینایی یا کوری شود. دو نوع آب‌سیاه وجود دارد: آب‌سیاه اولیه که ارثی است و آب‌سیاه ثانویه که بر اثر التهاب، تومور یا جراحت ایجاد می‌شود. معمولا آب‌سیاه اول یک چشم را درگیر می‌کند. از نشانه‌های آن قرمزی چشم، اشک‌ریزی، درد و چپ شدن چشم است. در مرحلۀ بعد، مردمک به نور واکنش نشان نمی‌دهد و جلوی چشم را ابری آبی رنگ می‌گیرد. به مرور بینایی کم می‌شود و در نهایت، سگ کور می‌شود، حتی اگر درمان دارویی یا جراحی انجام داده باشد.
5. آتروفی پیشروندۀ شبکیه (Progressive Retinal Atrophy):
   یک بیماری پیشرونده است که در آن شبکیه، به مرور زمان، از بین می‌رود و در نهایت، به سبب از بین رفتن سلول‌هایی که نور را دریافت می‌کنند، حیوان کور می‌شود. معمولا چند سال پیش از اینکه علائم این بیماری آشکار شود، سگ به آن مبتلاست. خوشبختانه، سگ‌ها، تا زمانی که محیطشان تغییر نکند، می‌توانند با استفاده از دیگر حواسشان به زندگی طبیعی ادامه دهند و شاد و سرحال باشند. پرورش‌دهنده‌های باوجدان و قابل اعتماد هر ساله سگشان را برای معاینه نزد دامپزشک می‌برند و اگر سگی به این بیماری مبتلا باشد، اجازه نمی‌دهند جفت‌گیری کند.
6. مژگان زیادی (Distichiasis):
7. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که یک ردیف مژۀ اضافه (distichia) درون غدۀ چربی چشم رشد کند و از لبۀ پلک بیرون بزند. این مژه‌ها چشم را تحریک می‌کند و شما متوجه می‌شوید که سگ چشمانش را می‌مالد و چشمانش چپ شده است. برای درمان به عمل جراحی نیاز است. در این جراحی (Cryoepilation)، بعد از بیهوش کردن سگ، با استفاده از نیتروژن مایع، مژه‌های زیادی را فریز می‌کنند و سپس آن‌ها را خارج می‌کنند.
8. صرع (Epilepsy):
   اختلال سلول‌های عصبی یا نورون‌هاست که بیشتر وقت‌ها به‌صورت ارثی به توله منتقل می‌شود. این بیماری تشنج‌های خفیف یا شدید در سگ ایجاد می‌کند. در این شرایط سگ رفتارهای غیرعادی از خودش نشان می‌دهد، مثل دویدن، طوری که انگار چیزی را تعقیب می‌کند، تلوتلو خوردن یا پنهان شدن. گاهی هم بر زمین می‌افتد و پاهایش قفل می‌شود و هوشیاری‌اش را از دست می‌دهد. تماشای تشنج سگ سخت و ترسناک است، اما آگاهی داشتن از این بیماری می‌توند به سگ و صاحبش کمک کند. باید سگ خود را برای تشخیص و درمان به دامپزشک ببرید.
9. کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism):
   ناشی از اختلال در کار غدۀ تیروئید است. بر اثر این اختلال ممکن است بیماری‌های دیگری مثل صرع، ریزش مو (Alopecia)، مرض چاقی (Obesity)، کسالت و بی‌حالی (Lethargy)، هیپرپیگمانتاسیون (Hyperpigmentation)، پیدرما (Pyoderma)، و بیماری‌های پوستی دیگر به وجود بیایند. کم‌کاری غدۀ تیروئید با مصرف دارو و رعایت رژیم غذایی درمان می‌شود، ولی ممکن است سگ مجبور باشد تا آخر عمر دارو مصرف کند.
10. کوتولگی بیگل‌ها (Beagle Dwarfism):
    بیماری‌ای که در آن سگ بیگل از اندازۀ طبیعی کوچکتر است. این بیماری ممکن است با بیماری‌های دیگری، مثل کوتاهی غیرعادی پاها، همراه باشد.
11. سندروم بیگل چینی (Chinese Beagle Syndrome):
    مشخصۀ این بیماری جمجمۀ پهن و چشمان کج سگ است. بیگل‌هایی که به این سندروم مبتلا هستند طبیعی رشد می‌کنند، ولی معمولا مشکلات قلبی و ناهنجاری پنجه هم دارند.
12. دررفتگی کشکک (Patellar Luxation):
    یا لغزش پنهان (slipped stifles) بیماری‌ای رایج در سگ‌های کوچک است. مفصل ران سه قسمت دارد: استخوان ران (thigh bone)، کاسۀ زانو (Knee cap) و درشت‌نِی (calf). در بیماری دررفتگی کشکک این سه قسمت درست کنار هم قرار نمی‌گیرند. این امر موجب لنگی پا یا راه رفتن غیر طبیعی سگ می‌شود. این بیماری مادرزادی است، ولی غیر طبیعی بودن زانو خودش را مدتی بعد از تولد سگ نشان می‌دهد. ساییدگی ناشی از دررفتگی کشکک ممکن است منجر به آرتریت (arthritis) یا بیماری مفصلی پیشرونده (degenerative joint disease) شود. دررفتگی کشکک 4 درجه دارد، درجۀ یک که در آن گاهی مفصل دچار دررفتگی موفقت می‌شود تا درجۀ چهار که در آن چرخش درشت‌نی اینقدر زیاد است که با دست نمی‌توان آن را جا انداخت. در این مرحله ظاهر پای سگ هم کج می‌شود و درمان آن نیاز به عمل جراحی دارد.

تغذیۀ سگ‌های نژاد بیگل

روزانه 3/4 تا 1/2 پیمانه غذای خشک مرغوب که بهتر است در دو وعده داده شود.

اینکه یک سگ بالغ چه قدر غذا بخورد به چیزهای زیادی بستگی دارد، مثل: سن، متابولیسم، اندازه و میزان فعالیتش. هر سگی نیازها و شرایط خاص خودش را دارد. آنچه مشخص است این است که سگی که فعالیت بیشتری داشته باشد غذای بیشتری می‌خورد. کیفیت غذا هم در مقدار آن موثر است. خوردن زیاد و بیشتر از مقدار معین از غذاهای مرغوب سگ را چاق می‌کند. همچنین مراقب مقدار تشویقی‌ای که به سگتان می‌دهید باشید، تشویقی زیاد هم سگ را چاق می‌کند. بیگل شما از یک تکۀ کوچک تشویقی همان‌قدر خوشحال می‌شود که از یک تکۀ بزرگ. بیگل‌ها شکمو هستند و تا وقتی که توله‌اند، دوست دارند دائماً غذا بخورند. آن‌ها اگر بتوانند انبارها و کمدها را می‌گردند تا غذاها را پیدا کنند و برای خودشان بردارند.

برای حفظ هیکل مناسب بیگل، بهتر است غذای او را اندازه‌گیری کنید و در دو وعده به او بدهید و نگذارید ظرف غذا را همیشه در دسترس او باشد. برای اینکه بفهمید بیگل شما اضافه وزن دارد یا نه با انگشتان جدا از هم، به پشتش، از بالا تا پایین ستون فقرات، دست بکشید. اگر دنده‌هایش را نمی‌بینید، اما آن‌ها را، بدون اینکه انگشتانتان را فشار دهید، حس می‌کنید، وزن سگ شما نرمال است. اگر برای حس کردن دنده‌ها باید انگشتانتان را فشار دهید، سگ شما چاق است و به فعالیت و ورزش بیشتری احتیاج دارد. اگر دنده‌های او را می‌بینید، کمبود وزن دارد.

بیشتر بخوانید::

نحوه مراقبت و نگهداری از سگ چی هوا هوا ( Chihuahua ) + ویدیو

معرفی نژادسگ تریر اسکاتلندی

معرفی سگ نژاد بیگل - نژاد Beagle

با سگ نژاد آفن پینچر بیشتر آشنا شوید

سگ نژاد بدلینگتون تریر

سگ نژاد بردر کولی

محل و شرایط نگهداری:

بیگِل برای نگهدای در آپارتمان مناسب می باشد به شرط آنکه مدتی را در طول روز بیرون از خانه سپری کند. بیگِل در داخل خانه بسیار فعال است و یک حیاط کوچک مکان مناسبی را برایش فراهم میکند

برای سگی مثل بیگل که به شکارچی بودن شهرت دارد، کشیدن فنس و نرده، دور حیاط، واجب است. به طور کلی بیگل خود را فقط در محیط‌های محصور آزاد بگذارید و در فضاهای آزاد قلاده‌اش را باز نکنید. پرسه‌زنی و گشت‌وگذار در ذات بیگل‌هاست. برای همین بسیار پیش می‌آید که فرار کنند. برای پیشگیری از این اتفاق، حتما برایشان میکروچیپ کار بگذارید و روی قلاده‌شان، اسم و آدرس خودتان را بنویسید تا اگر گم شد، بتوانند او را نزد شما بازگردانند.

بعضی افراد ترجیح می‌دهند از فنس‌های الکتریکی زیرزمینی، برای حفاظ حیاط خود، استفاده کنند، اما این فنس‌ها مانع ورود حیوانات دیگر به حیاط شما نمی‌شود. اگر بوی جانوری که وارد حیاط شده برای بیگل جذاب باشد، آن وقت او را دنبال می‌کند و بیشتر از یک لحظه به فنس نزدیک می‌شود و ممکن است بیش از چند لحظه شوک به او وارد شود.

مثل همۀ سگ‌ها، بیگل‌ها هم باید آموزش داده شوند تا اطاعت‌پذیر باشند. برای تربیت بیگل خود از تکنیک‌های تقویت مثبت استفاده کنید، زیرا اگر با او خشن برخورد کنید، از اطاعت سر باز می‌زند و لج می‌کند. برای تقویت مثبت رفتارهای بیگل خود از تشویقی‌های خوشمزه استفاده کنید. بیگل‌ها در برابر خوراکی از خود بی‌خود می‌شوند.

بیگل‌های جوان بسیار پرانرژی هستند و باید وقت زیادی صرف تخلیۀ انرژی آن‌ها بکنید. آن‌ها عاشق پیاده‌روی‌های طولانی با اعضای خانواده‌شان هستند، یا بیشتر از آن دوست دارند که در زمین وسیعی به دنبال شکار بدوند. البته بهتر است که اجازۀ این کار را به آن‌ها ندهید، مگر اینکه سگتان کاملا آموزش دیده باشد که نزد شما برگردد.

آنها دوست دارند در کنار شما بدوند، ولی برای تمرینات مداوم دست نگه دارید تا کمی بزرگتر از هجده ماهشان شود. وقتی سگ‌های نژاد بیگل بالغ می‌شوند، تقریبا تنبل می‌شوند. تمام روز گوشه‌ای دراز می‌کشند و فقط برای غذا یا شنیدن صدایی از جایشان بلند می‌شوند. چون این سبک زندگی باعث چاقی آن‌ها می‌شود، اجازه ندهید که اینطور زندگی کنند و ورزش و بازی را در زندگی روزانۀ آن‌ها بگنجانید.

ارتباط سگ بیگل با خانواده

سگ‌های نژاد بیگل به همۀ اعضای خانواده وابسته می‌شوند، مخصوصا به بچه‌ها. می‌توانند با بچه‌ها به‌خوبی بازی کنند، اما ممکن است وسط بازی به خوی شکاری خودشان برگردند. برای پیشگیری از چنین اتفاقی باید از تولگی را، در کنار بچه‌ها، اجتماعی شوند. علاوه بر این، بیگل‌ها دوست دارند که با دهانشان بازی کنند، یعنی هر چیزی را به دهان بگیرند یا لیس بزنند. می‌توانید به آن‌ها آموزش دهید که این کار را نکنند و بازی دیگری را جایگزین آن کنید.

سگ شما از هر نژادی که باشد، باید بر روابط او با کودکتان نظارت داشته باشید و همچنین باید به کودکتان هم آموزش دهید که چگونه با او رفتار کند و چگونه به او نزدیک شود تا سگ را عصبانی نکند. به کودتان بیاموزید که وقتی سگ غذا می‌خورد یا خوابیده است، به او نزدیک نشود. هیچ سگی، فارغ از اینکه چه قدر مهربان یا اجتماعی باشد، نباید با بچه‌ها تنها بماند. از آنجا که بیگل‌ها دسته‌جمعی و در گروه زندگی کرده‌اند، تنهایی را دوست ندارند و می‌خواهند همیشه در جمع و پیش صاحبانشان باشند. وجود یک سگ یا یک گربۀ دیگر حس زندگی گروهی آن‌ها را ارضا می‌کند.

فعالیت بدنی:

دارای استقامت و انرژی زیاد است . بیگِل به میزان قابل توجهی به فعالیت بدنی روزانه نیاز دارد اما یک حیاط می تواند مقادیر زیادی از این نیاز را تأمین نماید. به پیاده روی علاقه فراوانی دارد ، اما اگر به ناپدید شدن سگ خود علاقه ندارید هرگز او را بدون قلاده بیرون نبرید !

آراستن:

1. مو:
   موهای آنها را باید حداقل هفته ای یک بار برای ا ز بین بردن موهای مرده و تقویت آنها، با یک برس متوسط زبر شانه کنید. موهای آنها در فصل زمستان ضخیم تر میشود و در فصل بهار میریزد. به نظافت کمی نیاز دارند. گوش هایشان آویزان است به همین دلیل گردش هوا داخل آن به خوبی انجام نمیشود و زود دچار عفونت گوش می شوند.
2. مسواک زدن
   برای جلوگیری از تجمع باکتری داخل دهان لازم است هفته ای ۲ یا ۳ بار دندان های سگ را مسواک بزنید اما اگر میخواهید که سگ شما به بیماری های لثه و یا بدی بد دهان مبتلا نشود باید هر روز این کار را انجام دهید
3. ناخن:
   ماهی یکبار ناخن های سگ خود را کوتاه کنید، در ناخن های پای او رگ های خونی زیادی وجود دارد و اگر آنها را بیش از حد کوتاه کنید خونریزی میکند و ممکن است دفعه ی بعد هنگام کوتاه کردن ناخن ها سگ با شما همکاری نکند به همین دلیل اگر تجربه ای در این کار ندارید از دامپزشک کمک بگیرید.
   اگر هنگام راه رفتن سگ صدای کشیده شدن ناخن هایش روی زمین را میشنوی یعنی آنها بیش از حد بلند شده اند. کوتاه نگه داشتن ناخن ها به شما کمک میکند تا زمانی که سگ با هیجان برای خوش آمدگویی به سمت شما میپرد به شما آسیبی نرساند. هنگام نظافت کردن سگ، او را از لحاظ علائمی مانند زخم، خارش، علائ عفونت مثل قرمزی، حساسیت به لمس، التهاب بر روی پوست بینی، دهان، چشم و یا پاها را بررسی کنید. چشم های سگ باید بدون هیچ قرمزی یا ترشحاتی باشد اگر هفته ای یکبار سگ خود را از همه نظر بررسی کنید باعث میشود تا از مشکلات جدی که ممکن است در سگ رخ دهد جلوگیری کنید.

تاریخچه:

محققان دربارۀ ریشۀ کلمۀ بیگل (Beagle) هنوز به نتیجۀ قطعی نرسیده‌اند. بعضی گمان می‌کنند ریشۀ آن واژۀ فرانسوی (Begueule)، به معنی دهن‌باز است یا از واژۀ (Beag)، به معنی کوچک، در انگلیسی کهن، آمده است. عدۀ دیگری گمان می‌کنند که ریشۀ این نام کلمۀ فرانسوی (Beugler) است، به معنی پایین یا کلمۀ آلمانی (Begele) است، به معنی غرغرو.

تاریخچۀ این نژاد هم مثل اسمش روشن نیست. بیگل‌هایی که امروز می‌شناسیم از قرن نوزدهم میلادی، به این شکل و شمایل، پرورش داده شده‌اند. در اسناد کهن یونانی، متعلق به 400 سال پیش از میلاد مسیح، سگ‌هایی توصیف شده است که به نژاد بیگل شباهت دارند. از طرف دیگر ممکن است رومی‌ها سگ‌هایی را که متخصص شکار خرگوش بودند با خودشان به انگلستان برده باشند و این سگ‌ها آنجا با سگ‌های شکاری محلی جفتگیری کرده باشند و نژاد جدیدی شکل گرفته باشد.

در تاریخ آمده است که ویلیام فاتح (William the Conqueror)، در سال 1066 میلادی، در زمان مبارزه با نورمن‌ها، چند سگ شکاری از نژاد تالبوت (Talbot) را، که اکنون منقرض شده‌ است، با خود به انگلستان آورد. به نظر می‌رسد این سگ‌ها اجداد نژاد بیگل‌ و فاکس‌هوند (Foxhound) هستند. بیگل‌ها از اوایل پیدایششان، در انگلستان، بسیار محبوب شدند. مخصوصا در دورۀ ادوارد دوم (Edward II, 1307-1327) و هنری هفتم (Henry VII, 1485-1509) بیگل‌های خیلی کوچک ، ملقب به «بیگل‌های دستکشی» (Glove Beagle)، از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار شدند.

از آنجا که این بیگل‌ها اینقدر کوچک بودند که در دست پوشیده در دستکش جا می‌شدند این لقب را به آ‌ن‌ها داده بودند. همچنین به آن‌ها لقب «بیگل خواننده» (Singing Beagle) داده بودند، چون صدایشان مثل شیپور بلند بود. ملکه الیزابت اول (Elizabeth I, 1533-1603) گله‌ای از «بیگل‌های جیبی» (Pocket Beagles) داشت که هنگام ایستادن قدشان فقط 23 سانتی‌متر بود. این سگ‌های کوچک، در نقاشی‌ها، با پاهای کوچک و بینی نوک‌تیز دیده می‌شوند. از آن‌ها برای شکار استفاده می‌شد، اما خیلی زود کنار گذاشته شدند، زیرا خیلی سریع نبودند. در اوایل قرن هجدهم میلادی، شکار روباره در انگلستان رایج شد و فاکس‌هوندها جای بیگل‌ها را در شکار گرفتند.

اگر در آن زمان کشاورزان انگلستان، ایرلند و ولز از بیگل‌ها برای شکار خرگوش استفاده نمی‌کردند، این نژاد منقرض می‌شد. نیمۀ قرن نوزدهم میلادی، پدر روحانی فیلیپ هانی‌وود (Reverend Phillip Honeywood) گله‌ای از بیگل‌ها در ناحیۀ اسکس (Essex)، در انگلستان جمع‌آوری کرد. به نظر می‌رسد این بیگل‌ها اجداد بیگل‌های امروزی باشند، البته تمرکز کشیش هانی‌وود در پرورش آن‌ها بر قدرت شکارشان بود و نه قیافه‌شان. توماس جانسون (Thomas Johnson) انگلیسی کسی است که در پرورش بیگل‌ها هم قدرت شکارشان را مد نظر داشت و هم جذابیت قیافه‌شان را.

تقریبا در همان زمان، پرورش‌دهنده‌های امریکایی وارد کردن سگ‌های نژاد بیگل را، از انگلستان، آغاز کردند تا با استفاده از آ‌ن‌ها قیافۀ سگ‌های خودشان را بهتر کنند. بسیاری از این بیگل‌ها با قد متوسط، 38 تا 43 سانتی‌متر، پرورش داده شده بودند، بنابراین برای شکار روباه مناسب بودند. پرورش‌دهنده‌های امریکایی هم شروع کردند به پرورش بیگل‌های کوچک‌تر، برای شکار خرگوش. حدود سال 1880، در نیویورک، ویلِت رندال (Willet Randall) «بیگل‌های لکه‌دار» (Patch Beagle) را به وجود آورد. این بیگل‌ها سفیدند با لکه‌های بزرگی از سه رنگ. در دهۀ چهل و پنجاه، بیگل‌های لکه‌دار خیلی محبوب شدند، چون قادر بودند بسیار سریع بدوند. امروزه، بسیاری از افراد بیگل‌های لیمویی و سفید یا قرمز و سفید را بیگل لکه‌دار می‌نامند.

موسسۀ امریکایی پرورش سگ (AKC) و اولین باشگاه تخصصی بیگل‌ها در سال 1884 تاسیس شدند. در همان سال، موسسۀ امریکایی پرورش سگ آغاز به ثبت سگ‌های نژاد بیگل کرد. در سال 1916 میلادی، پنج نفر از اعضای باشگاه ملی بیگل 508 هکتار از زمین‌های غربی بخش لادن (Western Loudoun County)، در ایالت ویرجینیا را خریدند تا محوطه‌ای برای انجام مسابقه‌ بین سگ‌های شکاری در زمینۀ سطح مهارت، به خاطر سپاری و بازیابی داشته باشند . سپس آن را به یک موسسۀ بنیادی‌ای که منافع باشگاه ملی بیگل‌ها را حفظ می‌کرد اجاره دادند. این زمین‌ها، امروزه، مکان بسیاری از فعالیت‌های باشگاه ملی بیگل‌هاست.