علت انقراض دایناسورها چه بود؟

علت انقراض دایناسورها کشف شد

با دلگرم همراه باشید تا عامل اصلی انقراض دایناسور ها را بدانید...

دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دایناسور ها در اثر سقوط سیارک ها نابود شده اند.
طی چندین سال دانشمندان بر سر علت انقراض کلی که در 65 میلیون سال قبل دایناسور ها طی آن نابود شدند، بحث و گفتگو هایی داشتند. حالا یک هیئت متشکل از 41 کارشناس بین المللی بصورت رسمی می گوید: یک سیارک با قطری تقریبی 15 کیلومتر که به محلی بنام چیکسوکلب در مکسیکوی امروزی برخورد نمود مقصر اصلی این رویداد تاریخی است.

بعد از بررسی یک سلسله شواهد متعدد برای نظریه های مختلف، این هیئت میگوید که شواهد آشکار این است که ساختار ها در قسمت های درونی این حفره حفظ شده است. نمونه های کمپیوتری پیش بینی نموده که چه مقدار سنگ در اثر برخورد تبخیر و یا به بیرون پرتاب شده اند. دکتور پنی بارتون که این گروه را سرپرستی می کند می گوید " این تلاش به ما اجازه داد تا رویداد های هیجان انگیزی که چند ثانیه بعد از برخورد بوجود آمد، مجسم بسازیم. وقتی قسمت جلویی سیارک زمانی با زمین برخورد کرد دم آن هنوز در اتموسفیر بالایی قرار داشت و یک سوراخی را در میان اتموسفیر زمین بوجود آورد."

در این تحقیقات به‌منظور تخمین مدت زمان لازم برای خروج یک دایناسور از تخم، از آثار باقی مانده روی فسیل دندان‌های جنین و نوزادان دایناسورها استفاده شد. روی دندان این جانوران در هر روز لایه جدید تشکیل می‌شد و اثری شبیه به حلقه‌های موجود در تنه درختان ایجاد می‌کرد. محققان با شمارش این لایه‌ها با استفاده از فناوری سی تی اسکن، دریافتند مدت زمان لازم برای خروج یک نوزاد دایناسور از تخم بین سه تا شش ماه بوده است. این مدت زمان طولانی در مقایسه با پستانداران کوچک، نوزادان دایناسور و والدین آن‌ها را در برابر شکارچیکان آسیب‌پذیر می‌کرد و تجدیدنسل آن‌ها را به مخاطره می‌انداخت.

عامل اصلی انقراض دایناسور ها مشخص شد

دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دایناسور ها در اثر سقوط سیارک ها نابود شده اند
طی چندین سال دانشمندان بر سر علت انقراض کلی که در 65 میلیون سال قبل دایناسور ها طی آن نابود شدند، بحث و گفتگو هایی داشتند. حالا یک هیئت متشکل از 41 کارشناس بین المللی بصورت رسمی می گوید: یک سیارک با قطری تقریبی 15 کیلومتر که به محلی بنام چیکسوکلب در مکسیکوی امروزی برخورد نمود مقصر اصلی این رویداد تاریخی است.

بعد از بررسی یک سلسله شواهد متعدد برای نظریه های مختلف، این هیئت میگوید که شواهد آشکار این است که ساختار ها در قسمت های درونی این حفره حفظ شده است. نمونه های کمپیوتری پیش بینی نموده که چه مقدار سنگ در اثر برخورد تبخیر و یا به بیرون پرتاب شده اند. دکتور پنی بارتون که این گروه را سرپرستی می کند می گوید " این تلاش به ما اجازه داد تا رویداد های هیجان انگیزی که چند ثانیه بعد از برخورد بوجود آمد، مجسم بسازیم. وقتی قسمت جلویی سیارک زمانی با زمین برخورد کرد دم آن هنوز در اتموسفیر بالایی قرار داشت و یک سوراخی را در میان اتموسفیر زمین بوجود آورد."

انقراض این دوره که بنام (Cretaceous-Paleogene extinction) یاد میشود، یکی از بزرگترین رویداد برخورد ها در تاریخ زمین می باشد که در لایه های سنگ نشانه های آن کشف شده است. با اینکه این رویداد بصورت گسترده به مثابه عامل اصلی انقراض نسل ها شمرده میشود، اما بعضی از منتقدین مخالف می گویند که فوسیل های کوچک بدست آمده از خلیج مکسیکو نشان داد که این برخورد مدتها قبل از انقراض نسل ها صورت گرفته و دلیل اصلی نابودی دایناسور ها نمی باشد.

دوره آتشفشان های عظیم که سیفون های دیکان هند را در همان دوره های ساخته نیز به مثابه عامل اصلی انقراض ها مطرح شده است. ( سیفون های دیکان در حقیقت یک منطقه عظیم آتشفشانی است که در قسمت های مرکزی – غرب هند قرار دارد). اما در بررسی این هیئت شبیه سازی های کمپیوتری چنان رویداد های زمین ساختی را ترکیب داد که از نظریه برخورد سیارک ها حمایت میکند. شبیه سازی ها نشان داد که چنین یک برخورد باعث ایجاد تکان های شدید مخرب، ضربه عظیم و داغ و یک سونامی بزرگ در سراسر زمین شده است.

بیشتر از آن این برخورد مقدار زیاد غبار و ذرات و گاز ها را به هوا بلند کرد که به مدت طولانی سطح زمین را پوشانید و باعث کاهش تابش نور، یخ بستن اقیانوس ها و سرد شدن سطح زمین شد و در نتیجه تلفات زیادی را به پروسه فتوسنتز (جذب نور توسط گیاهان و گونه های حیاتی) شد که به نور و انرژی خورشید وابسته بودند.
به باور دانشمندان این سیارک با نیروی یک میلیارد بار قویتر از بمب منفجر شده در هیروشیما با زمین برخورد نموده است. بنابرین سنگ و خاک و هرچه در اطراف محل برخورد بوده با قوت و سرعت بسیار زیادی به اتموسفیر پرتاب شدند و در اثر آن یک سلسله عواملی بوجود آمد که به بروز زمستان سراسری در زمین گشته و بیشتر گونه های حیات را در طی چند روز نابود ساخت.

دکتور بارتون میگوید " وقتی سیارک به شکل انفجاری بخار شد یک حفره یا گودالی با عمق 30 کیلومتر و با قطری 100 کیلومتر ایجاد نمود که به بلندی کوه های هیمالیا میرسید. در ضمن طی دو دقیقه لبه های حفره به درون یعنی عمیق ترین جاهای حفره سقوط نمود که در نتیجه یک گودال یا حفره کم عمق را بوجود آورد.

این رویداد وحشتناک چنان تاریکی و زمستان سراسری را بوجود آورد که در نتیجه آن بیش از 70 درصد گونه های حیات شناخته شده را از بین برد. یک نوع پستاندار کوچک و زرنگی که در آن زمان وجود داشت، توانست با محیط خود را سازگار سازد، اما دایناسور های سنگین و بزرگ نتوانستند چنین شرایط دشوار را تحمل کنند که نابودی این موجودات عظیم الجثه راه را برای گسترش پستانداران و در نتیجه پیدایش انسان در زمین هموار ساخت.

گردآوری شده ی مجله اینترنتی دلگرم

مرجان امینی