ما معتقديم:در قيامت پيامبران و امامان معصوم و اولياء الله بعضى از گنهكاران را به اذن خدا شفاعت مىكنند و مشمول عفو الهى مىگردند،ولى فراموش نكنيم كه اين اذن تنها براى كسانى است كه پيوندهاى خود را از خدا و اولياء الله قطع نكرده باشند،بنابراين شفاعتبى قيد و شرط نيست،آن نيز نوعى رابطه با اعمال و نيات ما دارد.
شفاعت در قيامت
«و لا يشفعون الا لمن ارتضى،آنها جز براى كسى كه خدا راضى به شفاعت اوست،شفاعت نمىكنند!»
و چنانكه در گذشته نيز اشاره شد«شفاعت»راهى استبراى تربيت انسان و وسيلهاى ستبراى جلوگيرى از غوطهور شدن در گناه و قطع تمام پيوندها و روابط از اولياء الله به انسان مىگويد اگر آلوده گناه هم شدهاى،از همان جا باز گرد و بيش از اين گناه مكن!
به يقين مقام«شفاعت عظمى»از آن پيامبر اسلام (ص) است و بعد از او ساير پيامبران و امامان معصوم و حتى علما و شهدا و مؤمنان عارف و كامل و از آن فراتر قرآن و اعمال صالحه نيز براى بعضى شفاعت مىكنند.
در حديثى از امام صادق (ع) مىخوانيم:«ما من احد من الاولين و الآخرين الا و هو يحتاج الى شفاعة محمد (ص) يوم القيامة،هيچ كس از اولين و آخرين نيست مگر اين كه نياز به شفاعت محمد (ص) در قيامت دارد!»
در حديث ديگرى در كنز العمال از پيامبر اكرم (ص) آمده است:«الشفعاء خمسة:القرآن و الرحم و الامانة و نبيكم و اهل بيت نبيكم،در روز قيامت پنجشفيع وجود دارد:قرآن،صله رحم، امانت و پيامبر شما و اهل بيت او». در حديث ديگرى از امام صادق (ع) مىخوانيم:«اذا كان يوم القيامة بعث الله العالم و العابد،فاذا وقفا بين يدى الله عز و جل قيل للعابد انطلق الى الجنة،و قيل للعالم قف تشفع للناس بحسن تاديبك لهم،روز قيامت كه مىشود خداوند«عالم»و«عابد»را مبعوث مىكند،هنگامى كه در پيشگاه خداوند متعال قرار مىگيرند، به«عابد»گفته مىشود:به سوى بهشتبرو!و به عالم گفته مىشود:بايست و براى مردم به خاطر تربيتخوبى كه نسبتبه آنها داشتى شفاعت كن!»
اين حديث اشاره لطيفى نيز به فلسفه شفاعت دارد.
منبع: کتاب اعتقاد ما، آیت الله مکارم شیرازی
دیدگاه ها