5 دکلمه سوزناک ویژه وفات حضرت معصومه (س)

دکلمه وفات حضرت معصومه (س)

اگر به دنبال دکلمه برای وفات حضرت معصومه (س) هستید، این مقاله را از دست ندهید و تا انتها با مجله دلگرم همراه باشید.

دکلمه درمورد وفات حضرت معصومه (س)

سلام خواهر قرآن، سلام دختر دین

سلام مادر عصمت، سلاله یاسین

سلام دختر طاها و نور و طور سلام

سلام ای گهرِ هفت بحـر نور، سلام

تو وارث شرف و احتـرام فـاطمه ای

تو دختِ موسیِ کاظم تمام فاطمه ای

عجیب نیست که بابا به تو سلام کند

و یـا امـام رضـا در بـرت قیـام کند

تو پـاره ای ز تـن پاک احمدی، بانو

تـو مــادرِ قــمِ آل محمّـدی، بـانو

حریـم تـو حـرمِ یازده امام هُداست

مزار گمشده فاطمه در آن پیداست

تو شوی نکـرده بـرای تمام خلق، امی

تو زینبِ دگرِ فاطمه، به شهر قمی

به حُرمت حَرَمت انبیـا قیـام کنند

زیــارتِ حــرمِ یــازده امـام کنند

تـو چـون امـام رضـا دُرّ هفـت دریایی

بـه چشم آل محمــد همیشـه زهــرایی؟

سزد که اهل سماوات، خاک پات شوند

خوش آمدی به قم ای اهل قم، فدات شوند

خوش آمدی بـه دیار قـم، عمـه سادات

قـدم قدم به قدومت ز اهل قم صلوات

به این مقام و به این شوکت و به این اجلال

سـزد امـام رضــا آیـدت بـه استقبـال

عجـب نبــود اگــر بــود از ره تجلیـل

زمـامِ ناقــه تــو روی دوشِ جبـرائیل

عجب نبـود کــه آن روز از فـراز فلک

به خـاک بوسیَت آیند، فـوج فـوجِ ملک

عجب نبـود کـه گوینـد اهل قم، یکسر

که گشته حضرت صــدّیقه وارد محشر

عجب نه اهـل قـم ار افتخـار می کردند

به جـای شـاخه گل، سر نثار می کردند

زنان شهـر قـم از هـر طرف، مقـابل تو

ز روی بـام فشاندنـد گـل به محمل تو

ز نـاقـه ات همگـی احتـرام مـی کردند

نهـاده دست به سینه، سلام می کردند

به احترام تو قم شاخه شاخه گل آورد

جنـایت و ستـم شــام را تـلافی کرد

به محفلِ تو فشاندند اشک، جای گلاب

زدند ناله که زینب کجا و بـزم شراب؟

به هـر قـدم صلـواتت نثـار می کردند

تو را به خانه «موسی بن خزرج» آوردند

به بند ناقه تو، دسته دسته چنگ زدند

ولی به محمل زینب ز بام، سنگ زدند

قسم به عـزّت تو، ای به مقدمِ تو درود

که جای عمـه سـادات در خرابه نبود

به سوی عمه تو شامیان چو رو کردند

به جای گل، سرِ نی، هیجده سر آوردند

به اجر این همه ارضِ ادب، کرامت کن

به روز حشر، تو از اهل قم، شفاعت کن

دکلمه شهادت حضرت معصومه (س)

مائیم گدای حضرت معصومه

محتاج عطای حضرت معصومه

همراه رضا ز دیده خون می ریزیم

در روز عزای حضرت معصومه

آمد ز مدینه تا که در قم باشد

در مملکت امام هشتم باشد

یعنی که خدا نخواست تا مرقد او

مانند مزار فاطمه گم باشد

در سَر هوس دیدن دلبر دارد

بر سینۀ خود داغ برادر دارد

افسوس که تا دیار ساوه آمد

دیگر نتوانست قدم بردارد

مجروح بـه جگر داشت ودر تب می سوخت

از داغ برادرش مرتب می سوخت

هر جا که سَرِ دردِ دِلش وا می شد

میگفت: امان از دل زینب… می سوخت

با ناله دو چشمان ترش را وا کرد

تا سِیر کند دور و برش را، وا کرد

نومید ز دیدن برادر بودو

با ذکر رضا بال و پرش را وا کرد

صد آه اگر بر جگرش افتاده

هر چند جدا ز دلبرش افتاده

کی بر بدن برادرش رقصیدند؟

کی دست کسی بـه معجرش افتاده

او خواهر یک امام بودو زینب….!

او شاهد احترام بودو زینب….!

که راهی شهر شام بود؟ و زینب

در مجلسی از حرام بود؟ و زینب

دکلمه برای وفات حضرت معصومه (س)

در سرد سیر شهر دل، روح بهاری

در شوره زار سینه ی من چشمه ساری

میخواهی امشب بر کویر دیده گانم

با روضه هایت باغی از شبنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خونجگر بود

از کودکی در ماتم او سوگواری

منزل به منزل در پی دلدار رفتی

در دشت های عاشقی محمل سواری

داغ عزیزانت بلای جانتان شد

تو زخمی تیغ جفای روزگاری

تا مقصدت مشهد، دگر راهی نمانده

ای کاش می شد اندکی طاقت بیاری

می سوختی از آتش تب، بین بستر

دلخسته راضی به رضای کردگاری

باید بیاید دلبرت، باید بیاید

در آخرین ساعات هم امید واری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ

یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضا از روی لب هایت نیفتد

با اینکه رو به قبله و در احتضاری

تو یادگار دلبرت را مثل زینب

با گریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگر مخور غم، چون سرت را ای کریمه

بر دامن زهرای اطهر می گذاری

دکلمه درباره وفات حضرت معصومه (س)

بـه خاک مقدمش بوسه زن شد،چو سَرو و نسترن،یاس و سُنبُل

بـه موقعِ ورودِ بـه قم شد تمام ِ محملش غرقه در گل

دلا بسوز دلا بسوز از داغ زینب و شام پر بلا

بـه یاد ان دمی که دید رأس برادرش را بـه نیزه ها

هجمه و ازدحام،طعنه ی خاص و عام

رأس ِ بر نیزه و،سنگ ِ بالای بام

مولا حسین مولا حسین…

شعر وفات حضرت معصومه (س)

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم

سالها منتظر روی برادر بودم

بنویسید گرفتار نباشم چه کنم؟

من اگر منتظر روی برادر نباشم چه کنم؟

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است

اینهمه راه بیایم، تو نیایی سخت است

یوسفم رفته و از آمدنش بی خبرم

سالها میشود و از پیرهنش بی خبرم

روی قبرم بنویسید ندیده رفتم

با تن خسته و با قد خمیده رفتم

بنویسید همه دور ربرم ریخته اند

چقدر دسته ی گل روی سرم ریخته اند

چقدر مردم این شهر ولایی خوبند

که سرم را نشکستند خدایی خوبند

بنویسید در این شهر سرم سنگ نخورد

به خداوند قسم بال وپرم سنگ نخورد

چادرم دور وبرم بود وبه پایی نگرفت

معجرم روی سرم بود وبه جایی نگرفت

…من کجا شام کجا زینب بی یار کجا؟

من کجا بام کجا کوچه و بازار کجا؟

بنویسید که عشاق همه مال هم اند

هر کجا نیز که باشند به دنبال هم اند

گر زمانی به سوی شاه خراسان رفتید

من نبودم به سوی مرقد جانان رفتید…

روی قبرش بنویسید برادر بوده

سالها منتظر دیدن خواهر بوده

روی قبرش بنویسید که عطشان نشده

بدنش پیش نگاه همه عریان نشده

بنویسید کفن بود، خدایا شکرت

هرچه هم بود بدن بود خدایا شکرت

یار هم آنقدری داشت که غارت نشود

در کنارش پسری داشت که غارت نشود

اوکجا نیزه کجا گودی گودال کجا؟

اوکجا نعل کجا پیکر پامال کجا؟

بنویسید سری بر سر نی جا میکرد

خواهری از جلوی خیمه تماشا میکرد