5 دلنوشته ولادت امام حسن مجتبی (ع) زیبا و دلنشین

دلنوشته ولادت امام حسن مجتبی (ع)

ضمن عرض تبریک به مناسبت فرا رسیدن ولادت امام حسن مجتبی (ع)، در این مقاله از مجله دلگرم مجموعه ای از دلنوشته ولادت امام حسن مجتبی (ع) را آورده ایم. با ما همراه باشید.

دلنوشته تبریک ولادت امام حسن مجتبی (ع)

ستاره ‏ها تکثیر می‏شوند و آفتاب، در شب ‏های تاریک رخنه می ‏کند.

همه پیراهن‏ ها، بوی یوسف می‏گیرند و کبوتران از سقف خانه ‏ها لبریز می‏شوند.

آسمان، آن‏قدر آبی می‏شود که آب‏ ها از یاد می ‏روند.

زندگی از لبخند تو آغاز می ‏شود و باران ‏ها ستاره می ‏بارند بر ایوان ‏های تاریک مانده ما. با آمدنت، غروب‏ها کوتاه و کوتاه‏تر شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجره‏ های ما پدیدار شد.

تو که آمدی، گریبان‏ های غریب، بغض شدند و اشک ها، باران‏ های بهاری. جاده ‏ها عاشقانه به تو ختم شدند و همه راه ‏ها، صراط مستقیم.

بهارها در حاشیه سبز نام تو جان گرفتند.

تو که آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و عشق، در سینه‏ های کوچک ما جوانه زد.

پرنده‏ های بی ‏آشیانه بر شانه‏ هایت آشیان گرفتند و درخت ‏ها به برکت نفس ‏های معطر تو شکوفه زدند و سیب شدند.

با آمدنت، بوی علی در کوچه ‏های غم ‏زده کوفه جاری شد و صدای گریه ‏های کودکانه ‏ات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شب‏ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

چشم ‏هایت، دورترین افق ‏ها را روشن کرده است.

سینه‏ ات، اقیانوسی است که همه اندوه‏ های عالم را پذیرا خواهد شد.

با تو، دنیای پدرانه علی علیه‏السلام ، رنگین‏ تر و تنهایی ‏اش با رنگ مهربانی تو پُر خواهد شد. تو که آمدی، آبشارها همه قد کشیدند تا در تن تو، خودشان را تطهیر کنند و رودخانه ‏ها به دنبال کوچه خانه پدری ‏ات دویدند تا بوی قدم‏ هایت را به دریاها سوغات ببرند.

از نام تو، تنهایی می ‏تراود و پرنده ‏ها با آسمان آشتی می‏ کنند.

چشمه‏ ها در تشنگی کویر، جاری ‏اند تا عطش تنهایی تو را تا کربلای غریب برادرت ببرند.

تو آمده‏ ای تا منادی عشق و مهربانی در دلتنگی دورترین کوچه ‏های شب ‏زده باشی.

دلنوشته درباره ولادت امام حسن مجتبی (ع)

دروازه‏‌های آسمان گشوده می‌‏شود و زمین در ستاره‏ باران میلادی بزرگ به هلهله می‏‌نشیند.
در نیمه راه برکت ‏خیز رمضان رایحه شکوفه‌‏های یاس است که کوچه‏‌های مدینه را آکنده است.

حسن علیه‏ السلام با چشمانی علوی می‏‌آید و افق رسیدن ارجمندش را دف می‌‏کوبد.
صدای آمدنش، طنین مهربانی و کرامت است. شانه‌‏های صبورش را زمین به تجربه می‌‏نشیند، آن‏‌چنان‌‏که سمفونی سکوتش را.

او با نگاهی از جنس باران می‏‌آید و آب‏های آزاد جهان، ماهیان تشنه دلش را میزبان می‌‏شوند.
هرگز غروب نمی‏کنی

کوه یعنی تو؛ ولی تو را نادیده انگاشتند و تحمل بی‏ پایانت را بی‏شرافتان تاریخ، این چنین به جولان نامردمی کشاندند.
آسمان، تویی که وسعت دلت، زبانزد آب‏های زمین است.‌

ای فرزند حماسه و رأفت!
تو آن بهاری که دستان خونریز خزان را یارای به خاک ریختنت نیست.

جاودانه‌‏ای؛ آن گونه که عشق‏ خواهی تنید؛ آن‏چنان که باران، رگ‏های خاک را.
ایمان داریم که طلوع مبارکت را هرگز غروبی نیست.

دلنوشته برای ولادت امام حسن مجتبی (ع)

امشب، هر ستاره‌ای را که رصد می‌کنم، نام تو را می‌بینم که به وسعت یک آسمان شکیبایی، می‌ درخشد و شوق پرواز را در دل عاشقانت به تپش وا می دارد. دست ‌های نیازمان را از چشمه سخاوتت کوتاه مکن؛ بگذار با وضو در نور امامتت، شیرینی کرامتت را چشیده باشیم!

ای شعله خدا !

هم ‌‌خانه با حسین!

هم ‌شانه با علی، چون چلچراغ علم!

بر دل خوش آمدی!

ای امام غربت!

آن‌که از آبروی تو وساطت می‌طلبد، تشنه باران هدایت توست و آن‌که حاجت را بهانه کرده، تشنه رفاقت با تو.

به حق شادی میلادت، قفل بسته چشمان ما را با عنایت و کرمت بگشای تا طعم سفره مهربانی تو را بچشیم؛ که هیچ زخمی از بارش کرامت بارانی ‌ات بی ‌مرهم نمی ‌ماند؛ یا کریم اهل هدایت!

قبله حاجات آن صفت کریمانه را که در اسما و صفات ذات الهی شنیده‏ای، در ظهور وجود مبارک حسن علیه ‏السلام ببین!

اگر امام مجتبی علیه ‏السلام را کریم اهل‏بیت می‏خوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است و امام حسن علیه ‏السلام در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است؛

به زبان دیگر، امام، در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند آنچنان آیینه ‏داری می‏کند که سزاواری این اسم اعظم را یافته است.

در واقع، خداوند تعالی در هر یک از اهل بیت علیه ‏السلام صفتی از اسمای الهی خویش را شاخص گردانیده تا مردم برای رجوع، قبله حاجات واحد و یگانه ‏ای داشته باشند؛ وگرنه، دیگر اهل بیت علیهم ‏السلام نیز از صفت کرامت به دور نیستند. چنین است که هر یک از آل اللّه‏ در صفتی بارز شده ‏اند تا به واسطه آن، بر شفاعت عالَم، جلوه بیشتری بیابند.

از بزرگواری کریم اهل بیت علیه‏السلام به دور است که هنگام نیاز و حاجت کسی، کرامت خویش بپوشاند و در انعام و اکرام به او بخل ورزد.

پس دست التماس ما و دامان کریمانه او!

دلنوشته تولد امام حسن مجتبی (ع)

عکس این گلِ حُسن یوسف در آینه را بانوان بهشت، تا ابد آه می ‌کشند.
حُسن حسن، نیمه سیبی است که پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله ‏و سلم به فاطمه علیه االسلام هدیه داد.

نگاه فاطمه به هر طرف رو کند، آفتاب به آن سو رو می‏‌کند؛ فاطمه علیه االسلام ملکه آفتابگردان‏‌های دنیاست و حسن علیه ‏السلام، گلی که در سایه ‏اش قد کشیده است.
امشب ستاره‌‏ها جشن ساده علی و فاطمه را چراغانی می‌‏کنند.

امشب گلدان آغوش فاطمه، سرشار از عطر این گلِ آسمانی خواهد شد.
امشب بوی سیب، مدینه را بیهوش می‏‌کند؛ سیبی که عطرش، روز‌ها و سال‏ها و قرن‏ها را در می‏‌نوردد، سیبی که عرشی است.

این‏جا خانه فاطمه است. این‏ جا ملکوت عطر سیب است.

امشب کائنات در هوای سیب شناورند، حالا هر کس یک جرعه از این عطر آسمانی می‌خواهد؛ هرکس می‌خواهد کفش ‏های نسیم را بپوشد و یک سبد سلام و صلوات با خودش بیاورد.
امشب شبِ نزول عطر سیب و بالِ فرشته است.

همه می‌‏دانند، قدر امشب کم از شب قدر نیست. امشب در خانه فاطمه علیه السلام کودکی به دنیا می ‌آید؛ کودکی که آمدنش، آسمان را به زمین می‌‏آورد.

دلنوشته ولادت امام حسن (ع)

ماه به نیمه رسیده است و در‌های رحمت، بر روی جهانیان باز است. فراوانی رحمت و نعمت است و جان‏‌ها آکنده از عشق است.
ماه به نیمه رسیده است که این چنین در کامل‌ترین صورت خویش به جلوه‏‌گری، دست ‏افشانی می‏‌کند.

ستارگان به تکاپو درآمده ‏اند گرداگرد ماه. بدری در آستانه حُسن خودنمایی می‌‏کند؛ ماه تمامی که از ذخیره هستی به زمین هدیه داده شده است.
حَسَن، آینه حُسن خداوندی است؛ تصویر زیبایی خداوند است که در صورت خاکی نقش بسته است.

مجتبی، در آغوش پاک‏‌ترین مادران عالم چشم به جهان گشود و میوه قلب رسول اللّه‏ شد.
آمد و کرامت را از پدر آسمانی ‏اش آموخت و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت.

ثمره زندگی علی و فاطمه (ع)، پا به جهان خاکی گذاشت. خاک تا افلاک غرق نور و سرور شود.
نیمه ماه است؛ ماهی که در‌های رحمت بر روی جهانیان گشوده شده است.

خدایا! به «کریم اهل بیت» سوگند، سایه کرامت خویش را از ما دریغ مدار!