یکی از آداب جشن نوروز چیدن سفره هفت سین است که خوشبختانه تا امروز به جا مانده است. البته این رسم هم همچون دیگر رسوم باستان با کمی تغییر به ما رسیده است. در خصوص بنیاد و فلسفه وجودی آن نیز مواردی عنوان شده است که در اینجا مجله دلگرم به بیان آن ها می پردازد.
سفره هفت سین و فلسفه سفره هفت سین در روزگار گذشته
در سفره هفت سین، جدا از مواردی مانند (سرکه، سنجد، سبزی، سماق، سیر که مظهر هفت سین است و با وجود آیینه و شمعدان با شمع های فروزان، سوزن و نخ، کتاب آسمانی، نان، گل و عکس های عزیزان از دست رفته یا دور از خانواده به عنوان تقدس و برکت به کار رفته است.
در میان زرتشتیان سفره هفت سین مرسوم نیست، بلکه تلاش می کنند هفت نوع از نعمت های اهورا مزدا را سر سفره حاضر کنند به نیت هفت امشاسپندان(فرشتگان مقرب اهورامزدا).
گروهی معتقدند که هفت سین، قبلا هفت چین بوده است. دسته ای دیگر اعتقاد دارند قبل از اسلام به جای هفت سین هفت شین می گذاشتند مثل(شمع، شیرینی، شیر، شربت، شکر ،ش شانه) و چون در دین مبین اسلام شراب منع شده است هفت شین تبدیل به هفت سین می شود. چنانچه از این شعر در گذشته دور هفت شین مرسوم بوده است:
روز نوروز در زمان کیان می نهادند مردم ایران
شهد و شیر و شراب و شکر ناب شمع و شمشاد و شانه اندر خوان
در زمان ساسانیان رسم بوده که در سفره هفت سین نانهای گردی گذاشته شود که از هفت نبات مانند گندم، جو، ارزن، ذرت، نخود، برنج و لوبیا پخته شده باشد و از حبوب مذکور نیز هریک هفت دانه و هفت خوشه و یک قطعه سکه و دینار و درم شاخه ای از اسپند بر این سفره می گذاشتند. در میان طبق هفت شاخه از درختهایی که نگاه کردن به انها نیکوست از قبیل بید، زیتون، به،انار، سیب، انجیر، بیدمشک و ازگیل وجود داشت.
گرداوری توسط مجله دلگرم
دیدگاه ها