ابوالقاسم قاسم بن فيرة بن ابي القاسم شاطبي شافعي، معروف به امام القُرّاء(پيشواي قاريان) و از اساتيد ادب و علوم 
قرآني در قرن ششم هجري بود.
او علاوه بر اصول قرائت و تجويد، در تفسير، حديث، نحو، لغت و علوم عربي يگانه ي روزگار و استاد زمانِ خود به شمار ميرفت. شاطبي عليرغم اين كه از نعمت بينايى محروم بود ولي از كثرت ذكاوت و زيركي، تمامي حركات، سخنان و افعال و رفتار خود را طوري مينمود كه حاضرين مجلس، اصلاً متوجه ي نابينايى او نميشدند.
شاطبي علاوه بر مراتب علمي، بسيار زاهد، صالح، متقي و داراي اخلاق پسنديده بود. بدون ضرورت حرف نميزد، از مرضهاي بسيار سخت، اصلاً شكايت نميكرد، بدون وضو قرآن نميخواند و در مجلس قرائت، با كمال وقار و متانت مينشست.
از آثار مهم او علاوه بر حِرزُالاماني، دو قصيده ي لاميّه و رائيّه در علم قرائت است كه شهرت دارد و در قرون بعد، شرحهايي بر آنها نوشته شده است.
ابوالقاسم شاطبي در 28 جمادي الثاني سال 590 ق در 52 سالگي درگذشت و در قاهره مدفون گرديد.
