اختلال انعقاد خون یا کوآگولوپاتی چگونه قابل تشخیص است ؟

اختلال انعقاد خون یا کوآگولوپاتی چیست؟

اختلال انعقاد خون یا کوآگولوپاتی هرنوع وضعیتی است که در آن انعقاد خون مختل می باشد. کوآگولوپاتی (اختلال خونریزی نیز نامیده می شود) وضعیتی که باعث لخته شدن خون می شود را تحت تأثیر قرار می دهد. آنها می توانند مادرزادی باشند (مانند هموفیلی ، بیماری فون ویلبراند یا بیماری های ارثی پلاکت) یا اکتسابی باشد(ناشی از سنتز معیوب عوامل انعقادی پلاسما یا جذب پادتن هایی است که به عملکردهای لخته شدن خون حمله می کنند).

در حالت دوم ، بیشترین علل ممکن است رژیم غذایی نامناسب باشد که مواد لازم را فراهم نکند ، سوء جذب روده یا مصرف داروهایی که مانع جذب ویتامین K می شوند. انواع خاصی از انعقاد خون اجازه لخته شدن خون را نمی دهد. برخی از انواع انعقاد خون با ابر انعقاد (لخته شدن خون بیش از حد) مشخص می شود که می تواند منجر به ترومبوز یا آمبولی شود. در صورت عدم درمان کافی ، هر دو اختلالاتی هستند که می توانند باعث مرگ زودرس شوند.

علائم کوآگولوپاتی

شایع ترین علائم کوآگولوپاتی به شرح زیر است :

• کبودی که بدون هیچ دلیل مشخصی رخ می دهد.
• هماتروز (خونریزی در حفره مفصل)
• خونریزی بعد از زایمان
• تجمع خون در حفره پلور
• جریان قاعدگی بسیار سنگین
• از دست دادن خون از طریق بینی
• خونریزی مقعدی
• خون در ادرار
• خون در اسپرم
• ترومبوسیتوپنی
• نعوظ مداوم و دردناک آلت تناسلی مرد (پریاپیسم)
• خونریزی لثه
• روماتیسم ها
• لثه های خونین
• درد و تورم مفصل

تشخیص کوآگولوپاتی

این تشخیص براساس تجزیه و تحلیل عینی از عادات بیمار (نوع داروی مصرفی آنها ، اگر از آلرژی رنج می برند ، اگر تزریق خون انجام داده اند ، اگر سیگار می کشند یا الکل می نوشند و غیره) ، سابقه پزشکی از بیمار ، آنالیز خون و آزمایشات برای ارزیابی لخته شدن خون انجام می شود.

علل کوآگولوپاتی

انعقاد در مواردی رخ می دهد که لخته شدن آن کم و یا وجود نداشته باشد. عواملی که امکان انعقاد را فراهم می کنند ، پروتئینی است که اجازه تشکیل لخته های خون را می دهند. فقدان یا کمبود آن می تواند نتیجه دلایل مختلفی از جمله موارد زیر باشد:

فاکتورهای اکتسابی مانند داروهای ضد انقاد خون (تصحیح کننده خون) ، استفاده از مداوم از آنتی بیوتیک ها ، بیماری کبدی یا انعقاد درونرگی منتشر.

پیشگیری از کوآگولوپاتی

استفاده از تغییرات شیوه زندگی پیشگیرانه ، به خصوص در مورد لخته شدن خون که بسیار سریع است (که می تواند موجب بروز ترومبوز شود) ، می تواند ایده خوبی برای افرادی باشد که در معرض خطر ابتلا به اختلال انعقادی قرار دارند.
ورزش ، کاهش وزن و ننشستن ببش از حد طولانی مدت، می تواند علائم اختلالات انعقادی را کاهش دهد.

حتماً بخوانید:

۱۰ درمان خانگی لخته شدن خون با مواد غذایی

لخته های خون : به تجمع گلبول های قرمز که در ناحیه خاصی از بدن به وجود می آید لخته شدن خون می گویند. مطالعات مختلف این وضعیت را زیاد خطرناک نمی دانند،…

متخصص خون می تواند داروهایی را تجویز کند مانند:

داروهایی که از تشکیل لخته های خون جلوگیری می کنند.
قرص های ضد بارداری برای مقابله با خونریزی بیش از حد در دوران قاعدگی.
داروهایی که پروتئین را در خون جایگزین می کنند تا خونریزی بیش از حد نداشته باشید.

درمان اختلالات خونریزی

درمان به علت اختلال خونریزی بستگی دارد و معمولا شامل موارد زیر می‌شود:

• جایگزینی فاکتور انعقادی: افراد مبتلا به هموفیلی می‌توانند محصولات جایگزین فاکتور را به خود تزریق کنند. در صورت ابتلا به این بیماری، پزشک به شما یاد می‌دهد که جایگزین‌های فاکتورهای انعقادی را طبق برنامه تزریق کنید.

• دسموپرسین: دسموپرسین یک محصول جایگزین برای هورمون وازوپرسین است. مصرف دسموپرسین منجر به افزایش موقت آنتی‌ژن فون ویلبراند و فاکتور هشت می‌شود که این امر می‌تواند در افراد مبتلا به فون ویلبراند و هموفیلی A خفیف به پیشگیری از خونریزی کمک کند.

• تزریق پلاکت: اگر تعداد پلاکت‌ها کم باشد یا عملکرد مناسبی نداشته باشند، برای پیشگیری از خونریزی و درمان آن به تزریق پلاکت نیاز دارید.

• پلاسمای تازه منجمد: فاکتورهای انعقادی در پلاسما (بخش مایع خون) یافت می‌شوند. اگر به دلایل مختلف (برای مثال ابتلا به نارسایی کبد) چند فاکتور انعقادی را از دست بدهید، ممکن است پلاسمای تازه منجمد به شما تزریق شود.

• ویتامین K: در صورت ابتلا به کمبود ویتامین K، می‌توانید مکمل آن را دریافت کنید.

• آنتی‌فیبرینولیتیک‌ها: این داروها با تثبیت لخته‌های خون از خونریزی بیش از حد جلوگیری می‌کنند. این‌ها عمدتا برای کنترل خونریزی دهان یا دوره‌های شدید قاعدگی استفاده می‌شوند.

با کدام متخصص باید مشورت کرد؟

یک متخصص خون می تواند در مورد یک آزمایش مناسب و درمان مناسب برای اختلالات لخته شدن خون به شما مشاوره دهد.

منبع : آزمایشگاه نوبل