تصویر کمتر دیده شده از کودکی زوج کمدی معروف لورل و هاردی!

لورل و هاردی یک زوج کمدی در اوایل دوران سینمای کلاسیک هالیوود در سینمای آمریکا بودند که از استن لورل انگلیسی (۱۸۹۰–۱۹۶۵) و اولیور هاردی آمریکایی (۱۸۹۲–۱۹۵۷) تشکیل شده بود. آنها کار خود را در دوران سینمای صامت آغاز کردند و سپس با موفقیت در «سینمای ناطق» ادامه دادند. این دو به خاطر کمدی بزن‌بکوب بی‌نظیر خود از اواخر دهه ۱۹۲۰ تا اواسط دهه ۱۹۵۰، شهرت بین‌المللی داشتند و لورل در نقش رفیقِ دست‌وپا چلفتی و زودباورِ هاردیِ زورگو و پرطمطراق ظاهر می‌شد. آهنگ اصلی و مشهور فیلم‌های آنها که با نام‌های «آواز فاخته»، «کو-کو» یا «رقص فاخته‌ها» (اثر آهنگساز هالیوود ماروین هتلی) شناخته می‌شود، در تیتراژ آغازین فیلم‌هایشان شنیده می‌شد و همچون کلاه بولر لبه‌دارشان به نمادی آشنا تبدیل شد.

لورل و هاردی قبل از شروع کارشان به‌عنوان یک تیم هنری، در شغل و حرفه سینمایی خود به‌خوبی جا افتاده بودند و اعتباری برای خود کسب کرده بودند. لورل در بیش از ۵۰ فیلم بازی کرده بود، و به عنوان نویسنده و کارگردان هم فعالیت داشت و هاردی در بیش از ۲۵۰ فیلم نقش‌آفرینی نموده بود. هر دوی آنها در فیلم سگ خوشبخت (۱۹۲۱) بازی کرده بودند، اما در آن زمان هنوز با هم همکاری نداشتند. آنها نخستین بار در سال ۱۹۲۶ و پس از امضای قراردادهای جداگانه‌ای با استودیوی فیلم هال روچ در یک فیلم کوتاه در کنار هم ظاهر شدند.سپس در سال ۱۹۲۷ و با بازی در فیلم کوتاه صامت شلوار پوشاندن به فیلیپ رسماً به یک تیم کمدی مبدل شدند. لورل و هاردی تا سال ۱۹۴۰ با روچ قرارداد داشتند و سپس از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ در هشت فیلم کمدی درجه ب برای فاکس قرن بیستم و مترو-گلدوین-مایر بازی کردند.پس از پایان دادن به تعهدات سینمایی خود در اواخر سال ۱۹۴۴، آنها تمرکز خود را بر اجرای نمایش‌های زنده تئاتری بر روی صحنه گذاشتند و تور هنری نمایش‌های سنتی بریتانیایی را در انگلستان، ایرلند ، ولز و اسکاتلند آغاز کردند.این زوج هنری در سال ۱۹۵۰ در آخرین فیلم خود به نام آتول کا بازی کردند که محصول مشترک فرانسه و ایتالیا بود.

لورل و هاردی در ۱۰۷ فیلم از جمله ۳۲ فیلم کوتاه صامت، ۴۰ فیلم کوتاه صدادار و ۲۳ فیلم بلند نقش‌آفرینی کردند. آنها همچنین در ۱۲ فیلم بازیگر مهمان بودند یا حضوری افتخاری داشتند، از جمله در فیلم تبلیغاتی کهکشان ستارگان در سال ۱۹۳۶ میلادی.تنها حضور تلویزیونی آنها در آمریکا، در ۱ دسامبر ۱۹۵۴ و هنگامی بود که رالف ادواردز آن دو را غافلگیر نموده و با خود به محل ضبط برنامهٔ زنده این زندگی شماست در شبکه ان‌بی‌سی برد و زندگی حرفه ای و شخصی آنان را در این برنامه مرور کرد. از دهه ۱۹۳۰، آثار آنها بارها در سالن‌های تئاتر، سینما، تلویزیون، ویدئوهای خانگی ۸ و ۱۶ میلی‌متری، مجموعه‌های فیلم بلند منتشر شده‌است. در سال ۲۰۰۵، یک نظرسنجی از کمدین‌های حرفه ای در بریتانیا، این زوج هنری را در رتبه هفتم برترین کمدین‌های تمام دوران قرار داد.یک سازمان رسمی بین‌المللی به نام پسران صحرا به زندگی و آثار لورل و هاردی می‌پردازد. این سازمان، نام خود را از یک انجمن برادری خیالی در فیلم کمدی پسران صحرا (۱۹۲۹) می‌گیرد.

استن لورل (۱۶ ژوئن ۱۸۹۰ – ۲۳ فوریه ۱۹۶۵) با نام اصلی آرتور استنلی جفرسون در اولرستون، در لانکاشر واقع در انگلستان، در خانواده ای تئاتری به دنیا آمد.پدرش، آرتور جوزف جفرسون، یک کارآفرین تئاتر و صاحب سالن نمایش در شمال انگلستان و اسکاتلند بود که همراه با همسرش، یکی از چهره‌های معتبر این هنر بودند. در سال ۱۹۰۵، خانواده جفرسون به گلاسکو نقل مکان کردند تا به نقطه اتکای اصلی حرفه خود یعنی «سالن نمایش متروپل» نزدیک شوند، و لورل یک ماه مانده به جشن تولد ۱۶ سالگی‌اش، در اولین نمایش خود در سالن تئاتری در گلاسکو به نام بریتانیا پانوپتیکون بازی کرد. پدرش آرتور جفرسون، اولین شغل بازیگری لورل را در «گروه تئاتر نوجوانان لوی و کاردول»، که در زمینه اجرا پانتومیم‌های کریسمس تخصص داشتند، تضمین کرد.در سال ۱۹۰۹، لورل توسط کمدین برجسته بریتانیا، فرد کارنو، به عنوان بازیگر مکمل و بازیگر ذخیره چارلی چاپلین استخدام شد.لورل در مورد کارنو گفت: «هیچ‌کس مثل او نبود. او همتایی نداشت. نام او مساوی با فروش خوب در گیشه بود.»

اولیور هاردی (۱۸ ژانویه ۱۸۹۲–۷ اوت ۱۹۵۷) با نام اصلی نورول هاردی در هارلم، جورجیا به دنیا آمد. در اواخر نوجوانی، هاردی یک خواننده محبوب تئاتر بود و یک سالن سینما به نام «پالاس» را در میلجویل، جورجیا اداره می‌کرد؛ سینمایی که تا حدی، توسط مادرش تأمین مالی می‌شد.او برای نام هنری خود، از نام کوچک پدرش استفاده کرد و خود را «اولیور نورول هاردی» خواند، در حالی که نام مستعار او در دنیای واقعی«اُلی» (Ollie) و «بیب» (Babe) بود. نام مستعار «بیب» از یک آرایشگر ایتالیایی در نزدیکی استودیو لوبین در جکسون‌ویل، فلوریدا وام گرفته شده بود، که صورت هاردی را با پودر تالک می‌مالید و می‌گفت «خوب شد، بیبی!» بازیگران و همکاران هاردی در شرکت لوبین، این تکیه‌کلام آرایشگر را تقلید کردند و هاردی در فیلم‌های اولیه‌اش به عنوان «بیب هاردی» (Babe Hardy) معروف شد.

معروف‌ترین تکیه‌کلام لورل و هاردی این بود: «بفرما، اینم یک دردسر خوب دیگه که برام درست کردی!»این عبارت قبلاً توسط دابلیو. اس. گیلبرت در میکادو (۱۸۸۵) و «دوک بزرگ» (۱۸۹۶) استفاده شده بود. این تکیه‌کلام نخستین بار در سال ۱۹۳۰ توسط هاردی در فیلم پرونده قتل لورل-هاردی مورد استفاده قرار گرفت. در فرهنگ عامه، این عبارت غالباً به اشتباه به صورت «خب، اینم یک افتضاح حسابی دیگه که منو گرفتارش کردی!» نقل می‌شود که هرگز توسط هاردی به کار گرفته نشد – این سوء تفاهمی است که از عنوان فیلم دیگر آنها یک افتضاح حسابی نشات می‌گیرد. وقتی هاردی این عبارت را در فیلم می‌گفت، واکنش همیشگی و نمادین لورل این بود که بغض می‌کرد، موهایش را با دست بالا می‌کشید و می‌گفت: «خب، نمی‌تونستم جلوشو بگیرم…»، سپس هق‌هق می‌کرد و حرف‌های دری‌وری و نامفهومی می‌زد.