فیلسوفی که از خوشگذرانی به شاعری و جهانگردی رسید!

حمیدالدین ناصر قبادیانی ملقب به ناصرخسرو و متخلص به حجت شاعر فیلسوف و نویسنده نامدار ایرانی ۱۲ شهریور سال ۳۸۳ ه.ش در قبادیان بلخ به دنیا آمد. در ۲۶ سالگی برای ادامه تحصیل به بلخ رفت .

او به دلیل علم و فضلش در دربار غزنویان و سلجوقیان سمت دیوانی داشت اما به خاطر نارضایتی از شغلش دچار آشفتگی روحی شد و چون جوابی برای سردرگمی اش نمی یافت اوقاتش را با خوشگذرانی پر کرد. تا این که در ۴۲ سالگی خواب دید که شخصی او را از این کار نهی کرده و گفت چیزی را بطلب که خرد را بی افزاید. پس از آن ناصر خسرو متحول شد و سفر ۷ ساله اش به نقاط مختلفی همچون آسیای صغیر شام و مصر را آغاز کرد.

ناصر خسرو در ۵۰ سالگی به مرو برگشت اما بعد از مدتی به دعوت امیر بداخشان به آنجا رفت. او تا آخر عمر در بداخشان ماند و بیشتر آثار فلسفی اش مانند زاد و المسافرین را تعلیف کرد . از دیگر آثار او سفرنامه مثنوی سعادت نامه و جام الحکمتین است. او که دوستی پیامبر را مسیر راه یابی به بهشت دانست در یکی از اشعارش سروده بود چون به حب ال زهرا روی شستی روز حشر نشنود گوشت زرضوان جز سلام و مرحبا. او در سال ۴۶۷ ه.ش در گذشت.