زندگی یک هفته ای با قبیله مرگ اندونزی!

قبیله اندونزیایی هر 3 سال یکبار مردگان را برای جشن گرفتن از تابوت خود بیرون می آورند.

آنها هر سه سال یک بار عزیزان فوت شده خود را از تابوت بیرون می آورند، تمیز می کنند و به یاد زندگی آنها لباس نو می پوشند. این آیین به نام مانه (Ma’nene) شناخته می‌شود و یکی از دل‌انگیزترین جشن‌های توراجان است که حتی پس از مرگشان برای مدت طولانی با جشن‌ با مردگانشان ارتباط برقرار می‌کنند.در اینجا کلیپی از زندگی یک هفته ای با این فبیله را می توانید ببینید.

توراجانی ها پس از بیرون آوردن از تابوت، غذا، آب و لباس نو را به درگذشتگان عرضه می کنند.مردم توراجان در جزیره سولاوسی اندونزی با اجساد به عنوان بخشی ضروری از خانواده رفتار می کنند. آیین مانه در زبان انگلیسی به معنای «مراسم پاکسازی اجساد» است. مردم جزیره بر این باورند که پس از مرگ، ارواح به خانوادشان نزدیک می مانند و سزاوار مراقبت هستند. بنابراین به آنها غذا، آب و حتی سیگار پیشنهاد می کنند. پس از مرگ فرد، اعضای خانواده و بستگان از مواد نگهدارنده برای مومیایی کردن جسد استفاده می‌کنند و روند تجزیه را کاهش می‌دهند تا پس از سه سال آن را نبش قبر کنند.

مردم توراجا مرگ را پایان زندگی نمی دانند. بلکه آن را سرآغاز حیات معنوی می دانند. پس از بازکردن قبرها، آوار اجساد را برمی دارند و دوباره لباس نو می پوشند. آنها همچنین وسایل شخصی عزیزان مانند جواهرات، عینک و موارد دیگر را در نزدیکی خود نگه می دارند. با توجه به این نکته، یک کافه غیرعادی با مضمون مرگ نیز در تایلند وجود دارد.

مراحل تدفین با قربانی کردن گاومیش و گاو نر آغاز می شود. توراجان سپس از شاخ های خود برای تزئین خانه متوفی استفاده می کنند. شاخ های بیشتر به معنای احترام بیشتر برای درگذشتگان است. همچنین، اجساد را معمولاً به جای محوطه، در تابوت های چوبی در داخل قبرهای سنگی دفن می کنند. نوزادان کاهش یافته در گودال درختان نگهداری می شوند. مردم اجساد را در چند لایه لباس می پیچند تا از پوسیدگی آن ها جلوگیری کنند.

تدفین یکی از مهم ترین مراسم توراجان است. بسیاری از آنها در تمام زندگی خود سعی می کنند در هزینه های خود پس انداز کنند تا بتوانند مراسم تشییع جنازه ای محترمانه برای خود و اعضای خانواده خود داشته باشند. در واقع، مراسم تشییع جنازه توراجان، که به رامبو سولو معروف است، گران است. متوسط هزینه مراسم تشییع جنازه برای یک خانواده می تواند هزاران دلار باشد. بنابراین، در بسیاری از موارد، خانواده ها اعضای مرده خود را تا زمانی که از عهده انجام مراسم تدفین مناسب برآیند، در خانه های خود نگهداری می کنند. جسد را مانند مومیایی در اتاقی جداگانه نگه می دارند و به آن غذا، آب و لباس می دهند. آنها با فرد به عنوان فردی که به سادگی بیمار است رفتار می کنند. پس از جمع آوری پول لازم برای تشییع جنازه، جسد را در نزدیکی خانه دفن می کنند و تا سه سال قبر را نبش قبر نمی کنند.

آیین مانه تعداد زیادی از گردشگران را از سراسر جهان به خود جذب می کند. بسیاری از آنها نیز پس از گرفتن اجازه از روستاییان، بر روی تصاویر این مراسم کلیک می کنند. در زمان برگزاری این آیین، برخی از مردان برای گرامی داشتن خانواده و بستگان درگذشتگان، آهنگ‌های محلی می‌خوانند و رقص‌های سنتی را به نشانه غم اجرا می‌کنند. در حالی که بسیاری از خارجی‌ها این مراسم را خزنده و عجیب می‌دانند، اما این یک سنت برای توراجان است که آنها را برای همیشه با اعضای خانواده خود در هم تنیده نگه می‌دارند، فراتر از مرگ، که زیباست.