5 دکلمه شهادت امام محمد باقر (ع)

دکلمه شهادت امام محمد باقر (ع)

در این مقاله از مجله اینترنتی دلگرم چند دکلمه شهادت امام محمد باقر (ع) را برای شما عزیزان آورده ایم. با ما همراه باشید.

دکلمه برای شهادت امام محمد باقر (ع)

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب
همه اوضاع عالم زین مصیبت در هم است امشب

امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون 
مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

یتیم و نوحه گر گردید اکنون حضرت صادق
به بر او را ز مرگ باب، زانوی غم است امشب

ولی راحت شد از رنج و مشقت حضرت باقر
به جنّت میهمان نزد رسول اکرم است امشب

به روی زین چو بنشستی ز دل نالید یا جدا
به فریادم برس مسموم جانم از سَم است امشب

عزیزانش چو بلبل زین مصیبت وا ابا گویان
به اندوه و غم و محنت سراسر عالم است امشب

هر آنچه اشک ریزی این زمان از دیدگان «تابع»
ز بهر حجت حق گر چه خون باری، کم است امشب

دکلمه درباره شهادت امام محمد باقر (ع)

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم
هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

سر تو باد سلامت ایا رسول الله
وصِّی پنجم تو کشته شد ولی مظلوم

گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند
گهی به خانه اش از کینه خصم برد هجوم

بسان مادر و آباء رنج دیدۀ خویش
همیشه بود زحقّ و حقوق خود محروم

به غربت علی و خاندان اوسوگند
امام ما زجهان رفت با دلی مغموم

هماره قصّۀ مظلومی اش بخاک بقیع
بود زغربت قبرش برای ما معلوم

زدردهای نهانی که بود در دل او
کسی نداشت خبر غیر خالق قیّوم

حیات او همه با درد و رنج و غصّه گذشت
که بود ظلم به اولاد مصطفی مرسوم

نه طاقت است زبان را به وصف غم هایش
نه قدرت است قلم را مه تا کند مرقوم

بگو به امّت اسلام، این سخن (میثم)
به مرگ حضرت باقر یتیم گشت علوم

دکلمه در مورد شهادت امام محمد باقر (ع)

سوغات ما از کربلا درد و محن بود
پژمردگی لاله های در چمن بود

من تشنگی در خیمه را احساس کردم
یاد از دو دست خونی عباس کردم

من کودکی بودم که آهم را شنیدند
دیدم سر جد غریبم را بریدند

من دیده ام در وقت تشییع جنازه
اسبان دشمن را که خورده نعل تازه

من با خبر هستم ز باغی پر شکوفه
خورشید را بر نیزه دیدم بین کوفه

گر چه که من مسموم از زهر هشامم
من کُشته ی ویرانه ای در شهر شامم

دیدم که پر می زند همسنگر من
در خاطرم شد زنده یاد مادر من

شعر شهادت امام محمد باقر (ع)

من پنجمین ولی خداوند قادرم
هم‌نام مصطفی و ملقب به باقرم

گنجینه‌ی علوم الهی است سینه ام
از نسل سفره دار کریم مدینه ام

مشهور شهرم و کرم ابراز می‌کنم
با یک نظر ز کار گره باز می‌کنم

قبل از تهجد شب آن عشق بازی ام
شهر مدینه شاهد سائل نوازی ام

همیان به دوش کوچه ام و ذره پرورم
ناز گدای شهر به یک غمزه می‌خرم

بانی روضه‌های غروب منا منم
پرچم به دوش ماتم کرببلا منم

من شاهد مصیبت عظمای عالمم
من شاهد غریبی آقای عالمم

سجاد زاده ام پسر مرد گریه‌ام
من آشنای غربت هم درد گریه‌ام

با چشم خویش واقعه‌ای دیده‌ام عجیب
احرام بسته، قافله‌ای دیده‌ام غریب

با حاجیان فاطمه تا همسفر شدم
از سرّ عشق بازی حق با خبر شدم

آنان به کوی نسل الهی قدم زدند
زیباترین منای خدا را رقم زدند

دیدم که آب تحفه‌ی نایاب می‌شود
کودک چگونه تشنه و بی تاب می‌شود

دیدم چگونه جسم جوان خرد می‌شود
شخصیت امام زمان خرد می‌شود

دور امام نیزه و شمشیر دیده‌ام
در گودی گلو اثر تیر دیده‌ام

دیدم مفاصلی که ز هم دور می‌شود
شاهی به ضرب نیزه‌ای منحور می‌شود

خنجر به دست شمر به گودال می‌رود
زهرا کنار پیکرش از حال می‌رود

چکمه به پا به جانب مقتل دوید وای
روی ضریح سینه‌ی جدم پرید وای

این جا به بعد مهر سکوتی بر این لب است
گودال بوسه گاه خصوصی زینب است

دکلمه کوتاه شهادت امام محمد باقر (ع)

نمی دانم چرا افسرده دل هاست؟
گمانم ماتم فرزند زهراست

امام باقر از بیداد دشمن
شهید مکتب خلاق یکتاست

فروغ چشم زین العابدین ست
چراغ پر فروغ علم و تقوی ست

شد از زین به زهر آلوده، مسموم
همان کو دین ز عزمش پای برجاست

ز داغ جانگدازش، اختر اشک
روان از آسمان چشم زهراست

بیاد آن مزار بی چراغش
ز دیده اشک ما جاری به شب هاست

چو بنشسته به گل آن کشتی علم
دو چشم (حافظی) از اشک دریاست