كمك به پناهندگان در سطح بين المللي، براي اولين بار در سال 1921م آغاز شد و با آغاز جنگ جهاني دوم، اولين كارگزاري مهم بين المللي براي پناهندگان و آوارگان در نهم نوامبر 1943م تأسيس گرديد.
اهداف اين مؤسسه شامل امداد، نگهداري و مددياري و در نهايت، بازگرداندن اتباع دولتهاي عضو سازمان ملل متحد كه در نتيجه جنگ آواره شده بودند، ميشد.
اما تعدادي از اين آوارگان يا به علت از دست دادن كليه پيوندهايشان با كشور اصلي خويش و يا به علت تغيير اوضاع سياسي كشورشان مايل به بازگشت به وطن نبودند.
اين مردم و پناهندگانِ دوره جنگ و قبل از آن كه هنوز اسكان داده نشده بودند، هسته اصلي مسئله پناهندگان اروپا را در دوره بعد از جنگ جهاني دوم تشكيل ميدادند كه بيش از يك ميليون و ششصد هزار نفر تخمين زده ميشدند.
از اين رو، پس از پايان جنگ جهاني دوم، سازمان بين المللي پناهندگان موسوم به "آيرو" به وجود آمد و اساسنامه آن در 15 دسامبر 1946م به تصويب مجمع عمومي سازمان ملل متحد رسيد.
پس از آن كميسيون تداركاتي آيرو تأسيس شد و از ژوئيه 1947م، وظايف و فعاليتهاي خود را آغاز كرد.
3 سال پس از تصويب اساسنامه آيرو، مجمع عمومي سازمان ملل نام آن را به كميسارياي عالي پناهندگان ملل متحد تغيير داد و اين نهاد از اول ژانويه 1951م، كار خود را با تحولي ديگر آغاز نمود.(ر.ك: 1 ژانويه)
دیدگاه ها