ملا عبداللَّه بن حسين تُستَري از علماء، فقها و محدثين نامي اماميه و از پرورش يافتگان حوزه ي درس مقدس اردبيلي ميباشد. وي بسيار عابد و زاهد بود؛ نمازهاي نافله ي شبِ وي هرگز ترك نميشد و بيشتر ايام را به روزه داري صرف مينمود.
در خوراك و پوشاك بسيار قانع بود و از لذايذ دنيوي دوري ميكرد. مجلسي اول كه از شاگردان وي ميباشد درباره مولي ميگويد: "او نسبت به من و تمامي مؤمنين به منزله ي پدري مهربان بود و از ايشان كرامات بسياري مشاهده گشته است."
مولي بر خلاف ساير علما فقط به تدريس اشتغال داشت و شاگردان برجسته اي را به جامعه ي شيعه عرضه نمود.
از جمله ي اين شاگردان: علامه مجلسي اول، شيخ بهايي و ميرزا محمد ناييني ميباشند.
كتاب التَتْميم لشرحِ الشّيخ نورالدين عَلي قواعد الحلي در هفت جلد و كتاب خَواص القرآن و نيز جامع الفوايد از آثار اوست.
مولي در 26 محرم سال 1021 يا 1023 قمري وفات يافت و ميرداماد بر جنازه اش نماز خواند و در كربلا مدفون شد.
دیدگاه ها