بیوگرافی راضیه شیرمحمدی ملیپوش تیراندازی با کمان + جزئیات فوت
بیوگرافی راضیه شیرمحمدی
راضیه شیرمحمدی متولد ۲۳ اوت ۱۹۷۷ مصادف با اول شهریور ۱۳۵۶ در مشهد بوده که در ۴ تیر ماه ۱۳۹۸ به علت ایست قلبی درگذشت.
وی در مسابقات جهانی هلند که خرداد ماه امسال برگزار شده بود، سهمیه المپیک ۲۰۲۰ توکیو را از آن خود کرده بود.
خبر درگذشت این بانوی ورزشکار و مدال آور را مجید کهتری، سرمربی تیم جانبازان و معلولان تایید کرده و خبر فوت وی صحت دارد.
علت معلولیت راضیه شیرمحمدی
راضیه شیرمحمدی ، در کودکی در یک حاثه تلخ پاهایش را دست میدهد.میگوید:
«مرغ داری که پدرم مسئولیت آن را بر عهده داشت در نزدیکی خانه ما بود.
من طی اتفاقی درون دستگاه مخلوط کن مرغ داری میافتم،
خلاصه آن حادثه مسیر زندگی مرا عوض میکند.»
درگذشت راضیه شیرمحمدی
راضیه شیرمحمدی در شامگاه ۳ تیرماه ۱۳۹۸ بر اثر سکته در مشهد درگذشت. صبح وقتی دخترش او را صدا میکند بیدار نمیشود. وقتی دخترش به اتاقی که مادرش در آن خوابیده بوده میرود متوجه میشود که مادرش فوت کرده است.
پس از تماس با اوژانس نتیجه اولیه این است که راضیه شیر محمدی در خواب سکته کرده است.
مجله اینترنتی دلگرم، ضایعه درگذشت این بانوی مدالآور را به جامعه ورزش تسلیت میگوید و برای خانواده آن مرحومه صبر مسئلت میکند.
شروع دوباره از والیبال تا تیراندازی
در دوران مدرسه ورزش را شروع میکند و بعد از اتمام تحصیلاتش نیز این حوزه را ادامه میدهد.
شیرمحمدی با یادآوری خاطراتش بیان می کند:
والیبال بازی میکردم و حتی به تیم ملی هم راه یافتم اما یک جراحت مرا از ادامه این مسیر باز داشت.
بعد از آن که ناگزیر شدم رشته والیبال را کنار بگذارم و به تیراندازی روی بیاورم.
به پیشنهاد پدرم رشته تیر و کمان را پی گرفتم و امروز از این انتخابم خوشحالم چرا که باعث شد متوقف نشوم.
همسر راضیه شیرمحمدی
راضیه شیرمحمدی در سال ۱۳۷۵ با با یک تکنسین ساخت پروتز ازدواج کرد و هم اکنون دارای دو فرزند میباشد. وی در سال ۱۳۹۳ برای مدت یکسال به دلیل مراقبت از فرزندش اعلام بازنشستگی کرد اما پس از یکسال با تغیر رشته از ریکرو به کامپوند به میادین قهرمانی بازگشت
این بانوی ارزشمند دارای دو دختر 20 و 5 ساله می باشد. دختر بزرگش سارا نام دارد.
فعالیت های ورزشی راضیه شیرمحمدی
از سال ۱۳۶۷ تاکنون در رشته تیراندازی با کمان فعالیت داشت و عضو تیم ملی تیراندازی با کمان معلولان ایران بود که دریافت سهیمه پارالمپیک را در کارنامه خود داشت.
بالاترین رنکینگ جهانی او ۲۷ بوده و سابقه مدال برنز لندن در سال ۲۰۱۲ در مسابقات ریکرو تیمی زنان بود.
راضیه شیرمحمدی ورزشکار تیراندازی با کمان پارالمپیکی ایرانی و عضو تیم ملی تیراندازی با کمان جانبازان و معلولان ایران است.
وی از سال ۲۰۰۶ به نمایندگی از ایران در مسابقات بینالمللی شرکت میکند و از مهمترین افتخارات وی میتوان به مدال برنز پارالمپیک لندن و مدال طلای مسابقات قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۷ اشاره کرد.
همچنین در بازیهای پاراآسیایی ۲۰۱۸ اندونزی نیز به مدال نقره رسیده بود.
حضور راضیه شیرمحمدی در پارالمپیک
او در بازیهای پارالمپیک تابستانی لندن، سال ۲۰۱۲ میلادی عضو کاروان اعزامی ایران به این رقابتها بود. در ریکرو انفرادی با شکست برابر کمانداری از سوییس حذف گردید. اما در مسابقات تیمی این ماده، در کنار زهرا نعمتی و زهرا جوانمرد با پیروزی بر تیم ملی ایتالیا به عنوان سوم و نشان برنز دست یافت.
گلایه راضیه شیرمحمدی از وزیر ورزش
راضیه شیرمحمدی چندی پیش و در پی مشکلات اقتصادی به خبرگزاری ایسنا گفته بود:
کسی نمیداند در سال جاری به من و بچههایم چه گذشت. دلم میخواهد آقای وزیر یک روز بیاید و درِ یخچال خانه مرا باز کند و ببیند که در خانه ورزشکارانش چه میگذرد.
ما ورزشکاران برای ورزش قهرمانی از زندگیمان میزنیم.
دو فرزند دارم که برای سپری کردن اردوها آنها را تنها گذاشته و به تهران میروم. تمام امیدم به همین ورزش است.
با پای معلولی که دارم، هیچ جا به من کار نمیدهند. ورزش تنها خانه امیدم است که این را هم به بهانه جنگ اقتصادی میخواهند از من بگیرند.
مگر ما ورزشکاران از مردم نیستیم ؟ اگر حقوق و پاداش مرا ندهند، باید با دو فرزندم چگونه زندگی کنم ؟ کاسه گدایی دستم بگیرم ؟ من هم از همین مردم هستم.
اگر زحمتی میکشم و تلاشی میکنم و مدالی کسب میکنم، افتخارش برای مسئولان است. باید پول و انگیزهای باشد که بتوانم راهم را ادامه دهم. با دست خالی که نمیشود ادامه داد.
خاطره نگین حسینی از راضیه شیرمحمدی
نگین حسینی نویسنده و روزنامه نگار با نتشار پستی در صفحه اینستاگرامش اولین دار خودش با راضیه شیر محمدی را تعریف میکند.
راضیه شیرمحمدی را در پارالمپیک لندن 2012 دیدم. از گرفتن مدال برنز پارالمپیک در بخش تیمی تیروکمان خوشحال بود اما حین صحبت، ناگهان بغض در گلویش شکست و گفت: «حیف پدرم نیست تا این روزهایم را ببیند»...
راضیه از فوت پدرش در سال 1384 گفت و از این که هرجا میرود، او را میبیند.
برایم گفت که یکبار در مسابقات پاراسیایی فسپیک که اولین مدال خارجیاش را گرفت، ناگهان در میان تماشاگران پدرش را دیده که برایش دست تکان میداده است: «همان جا زدم زیر گریه اما همه فکر کردند از شادیِ مدال برنز است».
راضیه در کودکی به داخل دستگاه آسیاب دانه مرغ افتاده و پاهایش را در اثر حرکت سریغ تیغههای دستگاه از دست داده بود.
در کتاب «قهرمانان میدان لندن» از زبانش نوشتم:
«من با معلولیت بزرگ شدم اما منزوی نبودم... از همان ابتدا که وارد ورزش شدم، انگیزۀ زیادی داشتم تا تواناییهایم را به دیگران نشان دهم. با این امید به پارالمپیک لندن آمدم که ثابت کنم: من میتوانم ! دو پا ندارم و در زندگی سختیهای زیادی کشیدهام، اما این دلیل نمیشود که تواناییهای دیگری نداشته باشم».
راضیه آن روز در لندن چیزی گفت که مرا به فکر فرو برد: «شاید باورش برای دیگران سخت باشد که اگر دوباره به دنیا بیایم، دوست دارم همینطوری باشم که الان هستم چون به نظرم زندگی اینطوری شیرینتر است.
افراد زیادی روی دو پای طبیعی راه میروند اما حرکتی در زندگی نمیکنند؛ و شاید من و امثال من از آنها جلوتر باشیم».
او در بازیهای پاراسیایی 2018 اندونزی مدال نقره گرفت و هفته گذشته جواز حضور در مسابقات پارالمپیک 2020 توکیو را به دست آورد.
راضیه چندی پیش از وزارت ورزش گلایه کرد که به اندازه کافی به وضع قهرمانان پارالمپیک رسیدگی نمی کند. راضیه دو فرزند داشت و در سن 41 سالگی، برای سکتهی قلبی و مُردن، هنوز خیلی جوان بود...
فیلم مصاحبه با راضیه شیرمحمدی
عکس های راضیه شیرمحمدی
دیدگاه ها